رهنمود سنت در رد اهل بدعت

رد بر دلیل حلی و افتراء او بر ثعلبی

گوییم: این افتراء بر ثعلبی است و او در این آیه گوید: علی بن ابی طالب و قتاده و حسن بصری گفته‌اند که مقصود ابوبکر و اصحاب اوست. و مجاهد گفته ایشان اهل یمن می‌باشند و ائمه‌ی تفسیر از علی روایت کرده‌اند که فرمود قومی که خدا ایشان را دوست و ایشان خدا را دوست می‌دارند ابوبکر و اصحاب او می‌باشند و شکی نیست که علی و سایر مهاجرین و انصار از سابقین و تابعین از کسانیند که خدا و رسول را دوست می‌دارند و خدا و رسول ایشان را دوست می‌دارند. ولی آیا هیچ عاقلی می‌گوید: ﴿بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ﴾[المائدة: ۵۴] و همچنین جمله ﴿أَذِلَّةٍ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ﴾[المائدة: ۵۴] و همچنین جمله‌ی ﴿يُجَٰهِدُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوۡمَةَ لَآئِمٖۚ﴾[المائدة: ۵۴] که تماما جمع هستند در حق یک نفر نازل شده؟! چگونه می‌توان بدون حجت و دلیل استناد نمود [۳۴۲]؟!.

[۳۴۲] پیرامون آیه‌ی فوق قبلا به‌اندازه‌ی کافی توضیح داده شد، ائمه‌ی مفسرین گفته‌اند این آیه دلالت دارد که عده‌ای از مؤمنین مرتد می‌شوند و عده دیگری که خدا را دوست میدارند، و خدا و رسول نیز ایشان را دوست میدارند و نسبت به مؤمنین ذلیل و نسبت به کافرین عزیز و سرسخت می‌باشد، قیام کرده و با مرتدین در راه خدا جهاد می‌کنند. حال باید دید که مرتدین کیانند و آنان که قیام نموده و با مرتدین جهاد کرده و از ملامت کسی خوف نداشتند کیانند؟ گفته‌اند اگر بگوییم علی و اصحاب او بودند که آنان با مرتدین جهادی نکردند بلکه جنگشان با مسلمین دیگر که باغی شده بودند بود و اما آنان که بزودی پیدا شده و با مرتدین جهاد کرده و مرتدین را مغلوب کرده و مؤمنین را عزت و غلبه داده اهل ردت را خوار نمودند همانا جز ابوبکر و اصحابش کسان دیگری نبودند، پس این آیه بر ابوبکر و اصحابش صدق می‌کند که کس از رسول خدا جآمدند و با مرتدین اعراب مانند اصحاب مسیلمه کذاب و پیروان او سایر مرتدین جنگ کردند و اگر کسی به تاریخ واقف باشد این گفته نزد او مسلم خواهد بود، ولی علامه حلی از عجله و دست پاچگی آیاتی که مصداق آن ابوبکر است می‌خواهد در شان علی بشمرد و علیه خود برهان می‌‌تراشد، و می‌توان گفت که جمله‌ی «فسوف یأتی الله بقوم یحبهم ویحبونه» مطلق است و مخصوص عده‌ای نیست بلکه هرکس در هر زمان دارای این خصوصیات و این صفات باشد مشمول جمله‌ی فوق است. و آیه می‌گوید با روز قیامت خدا محتاج بندگان خود نیست و چنان‌که بندگان قدر ایمان را ندانسته مرتد شوند، خداوند بندگان لایق و مؤمن دیگری را جای آنان می‌‌نشاند. و البته ابوبکر و اصحابش نیز از مصادیق آیه‌اند و اما شیعه بس ایشان نسبت به باره اى از امور کدت که ساخته‌اند یعنی نسبت به بعض دین می‌توان گفت مرتدند.