بطلان استدلال به آن و جعلی بودن حدیث مذکور
گوییم: اولا: مطالبه‌ی صحت نقل از شما می‌کنیم اگر چه صرف روایت احمد نیز موجب صحت آن نمی‌شود با اینکه او روایت نکرده اسست. و همانا این روایت را قطیعی در کتاب فضائل افزوده است و در زیادات قطیعی احادیثی است که به اتفاق اهل معرفت به حدیث موضوعه و جعلی است و ابن جوزی این حدیث را در احادیث ساخته شده ذکر کرده از علی بن جعفر.
و آیا تصور می‌شود پیامبر جچنین گزاف گویی کند که تنها به خاطر دوستی علیسمنزلت یکی مسلمان خطا کار با منزلت پیامبر جبرابر شد؟! هرگز نه [۳۶۱].
[۳۶۱] بنابراین باطنیه و صوفیه و غلات و شیخیه تماما در درجه‌ی رسول جخدا خواهند بود در قیامت، چنین خرافاتی عقلا و نقلاً صحیح نیست و ضد آیات قرآن است که بهشت را در گرو سعی و کوشش و ایمان و عمل صالح می‌داند و بلکه مؤمن باید جان و مالش را در راه خدا بدهد تا خدا جزای بهشت را به او دهد چنان‌که در سوره‌ی توبه آیه‌ی ۱۱۱ فرموده: ﴿۞إِنَّ ٱللَّهَ ٱشۡتَرَىٰ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ أَنفُسَهُمۡ وَأَمۡوَٰلَهُم بِأَنَّ لَهُمُ ٱلۡجَنَّةَۚ﴾و در سوره‌ی طه فرموده: ﴿خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ وَذَٰلِكَ جَزَآءُ مَن تَزَكَّىٰ٧٦﴾و در سوره‌ی أعلی آیه ۱۴ فرموده: ﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ١٤﴾و در سوره‌ی نبأ آیه‌ی ۲۶ فرموده: ﴿جَزَآءٗ وِفَاقًا٢٦﴾و در سوره‌ی نازعات آیه‌ی ۳۵ فرموده: ﴿يَوۡمَ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ٣٥﴾و بسیاری از آیات دیگر که به صرف محبت کسی به بهشت نمی‌رود بلکه‌ایمان و عمل لازم است.