جنگ‌های خالد بن ولیدسدر عراق
خالدسبرای فتح عراق، دو هزار از مجاهدانی را که با مرتدها جنگیده بودند، با خود داشت و هشت‌هزار نفر از قبایل ربیعه را نیز با خود همراه ساخت و با سه تا از فرماندهانی که سپاهیانی را برای جهاد، با خود همراه کرده بودند، مکاتبه نمود و از آنان خواست به او بپیوندند. این فرماندهان که عبارت بودند از: مذعور بن عدی عجلی، سلمی بن قین تمیمی و حرمله بن مریطه‌ی تمیمی، درخواست خالدسرا پاسخ گفتند و با سپاهیانشان که با لشکریان مثنی بن حارثه به هشت‌هزار نفر می‌رسیدند، به لشکر خالد پیوستند و بدین‌سان مجموع لشکر اسلام، به هجده‌هزار نفر رسید. [۱۰۸۴]آنان، ابله را محل تجمع لشکرها اعلام کردند. [۱۰۸۵]خالدسنامه‌ای تهدیدآمیز به هرمز که مرزبان منطقه‌ی ابله بود، نوشت. متن نامه‌ی خالدسچنین بود: «…اسلام بیاور تا در امان باشی یا اینکه با پرداخت جزیه، ذمی بودن خود و قومت را بپذیر و گرنه، کسی جز خودت را ملامت و سرزنش نکن؛ چرا که من به همراه کسانی به سراغت آمده‌ام که مرگ (در راه خدا) را آن‌چنان دوست دارند که شما، زندگی را دوست دارید.» [۱۰۸۶]خالدساز طریق این نامه و به‌راه‌اندازی جنگ روانی، روحیه‌ی دشمن را درهم‌شکست و پس از آنکه به دشمن نزدیک شد، سپاه را به سه دسته تقسیم کرد و فرمان داد که هر دسته‌ای، از یک راه به سوی دشمن برود تا از این طریق، امنیت بیش‌تری ایجاد کند و در مسیر راه با مشکل و یا آسیبی جدی و ناگهانی از سوی دشمن مواجه نشوند. خالدسمثنی بن حارثه را پیش‌قراول کرد و سپس عدی بن حاتمسرا با عده‌ی دیگری روانه ساخت و خودش نیز پس از آن‌ها حرکت کرد و با آنان قرار گذاشت تا در (حضیر) [۱۰۸۷]گرد هم آیند و به دشمن حمله کنند. [۱۰۸۸]
[۱۰۸۴] تاریخ طبری (۴/۱۶۳) [۱۰۸۵] أبوبکر الصدیق، نوشته‌ی خالد جنابی و نزار حدیثی، ص۴۶ [۱۰۸۶] تاریخ طبری (۴/۱۶۴) [۱۰۸۷] حضیر، نام آبی است در چهار میلی بصره. (معجم البلدان، یاقوت، ۲/۲۷۷)؛ در البدایة و النهایة، به جای حضیر، نام حفیر آمده است. راهنمای مثنی در مسیر حرکت، ظفر بوده و مالک بن عباد و سالم بن نصر، راهنمایان عدی بن حاتم و عاصم بن عمرو بودند. راهنمای خالد نیز رافع بود. (مترجم) [۱۰۸۸] أبوبکر الصدیق، خالد جنابی، ص۴۶