موسوعه آسان در بیان گروهها و فرقه ها

تأسیس وافراد برازنده:

- دوازده امامی که شیعۀ امامیه آنان را امام خویش می‌دانند سلسلۀ نسب شان قرار ذیل می‌باشد:

۱- علی ابن ابی طالبt که ایشان وی را مرتضى لقب می‌کنند –خلیفۀ راشد چهارم، داماد رسول الله ج، ۱۷ رمضان سال ۴۰هـ در مسجد کوفه، توسط عبد الرحمن بن ملجم خارجی ناگهان به قتل رسید [ترور شد].

۲- حسن بن علیب، که به وی «مجتبی» لقب می‌دهند.

۳- حسین بن علیب، لقبش نزد آنان «شهید» است.

۴- علی زین العابدین بن حسین (۳۸- ۹۵هـ) لقبش نزد آنان «سجاد» است.

۵- محمد باقر بن علی زین العابدین (ت ۱۱۴هـ)لقبش «باقر» است.

۶- جعفر صادق بن محمد باقر (ت ۱۴۸هـ) لقبش «صادق».

۷- موسى کاظم بن جعفر صادق (ت ۱۸۳هـ) لقبش «کاظم».

۸- علی رضا بن موسى کاظم (ت۲۰۳هـ) لقبش «رضا».

۹- محمد جواد بن علی رضا (۱۹۵- ۲۲۶هـ) لقبش «تقی».

۱۰- علی هادی بن محمد جواد (۲۱۲- ۲۵۴هـ) لقبش «نقی».

۱۱- حسن عسکری بن علی هادی (۲۳۲- ۲۶۰هـ) لقبش «زکی».

۱۲- محمد مهدی بن حسن عسکری (…_ …)، لقبش نزد آنان «الحجة القائم المنتظر» است.

- چنین می‌پندارند که امام دوازدهم شان در سردابی در خانۀ پدرش در سامراء داخل گردید و دیگر باز نگشته است.

- در این اختلاف دارند که وی در وقت مخفی شدن چند ساله بود، بعضی گفته: چهار ساله، و بعضی گفته: هشت ساله بود، ولی اکثر پژوهشگران به این باورند که وی اصلا وجود نداشته بلکه از اختراعات شیعه می‌باشد، بنابرآن وی را امام معدوم و امام موهوم نام می‌نهند.

- از اشخاص بارز تاریخی شان یکی هم عبد الله بن سبأ می‌باشد، وی از جملۀ یهودیهای یمن بود که ظاهرا مسلمان شد، و افکاری، که در دین یهودی داشت آن را به مذهب شیعه نقل داد، از قبیل: قول به رجعت، عدم مردن، مالک شدن زمین، قدرت داشتن به چیزهائی که هیچ کسی از مخلوق به آن‌ها قدرت ندارد، اثبات علم به چیزهائیکه آن را هیچکسی از خلق نمی‌داند، و اثبات بداء و فراموشی به خداوند: «تعالى الله عما يقولون علوا كبيرا»وی در یهودیت خود می‌گفت که یوشع بن نون وصی موسى علیهما السلام است، وقتی مسلمان شد گفت که علی وصی محمد جاست، از مدینه به مصر، کوفه، فسطاط، و بصره رفت، و برای حضرت علی چنین گفت: «أنت أنت»یعنی تو خدا هستی، بنابرآن حضرت علیسبه کشتنش تصمیم گرفت ولی عبد الله بن عباسببه وی مشوره داد که آن را نکشد، سپس به مدائن تبعیدش نمود.

- منصور احمد بن ابی طالب طبرسی متوفی سال ۵۸۸هـ صاحب کتاب «الإحتجاج» که سال ۱۳۰۲هـ در ایران طبع گردیده است.

- کلینی، صاحب کتاب «الکافی» که سال ۱۲۷۸هـ در ایران چاپ شده است، این کتاب نزد آنان به مثابۀ صحیح البخاری نزد اهل سنت و جماعت می‌باشد، می‌گویند که در وی ۱۶۱۹۹ حدیث وجود دارد در حالیکه احادیث صحیح که از رسول الله جروایت شده‌اند درحدود ۶۰۰۰حدیث است، دراین کتاب خرافات و دورغ‌های خیلی زیاد نیز وجود دارد.

- الحاج میرزا حسین بن محمدتقی نوری طبرسی متوفی سال ۱۳۲۰م که در مشهد مرتضوی درنجف دفن شده است، وی صاحب کتاب «فصل الخطاب في أثبات تحريف كتاب رب الأرباب» می‌باشد، وی دراین کتاب خود می‌پندارد که در قرآن کریم زیادت‌ها ونقصاناتی آورده شده، که از آنجمله است ادعای شان درسورۀ انشراح ﴿أَلَمۡ نَشۡرَحۡ﴾که می‌گویند: از آن این عبارت «وجعلنا عليا صهرك» کم شده است، معاذ الله که این ادعای شان درست باشد، این کتاب سال ۱۲۸۹م در ایران چاپ شده است.

- آية الله مامقانی، صاحب کتاب «تنقيح المقال في أحوال الرجال» این شخص نزد ایشان امام جرح و تعدیل به شمار می‌رود، وی دراین کتاب خود ابوبکر وعمربرا بنام جبت وطاغوت یاد می‌کند، (۲۰۷/۱) را مطالعه کنید، این کتاب سال ۱۳۵۲هـ در مطبعۀ مرتضوی در نجف به چاپ رسیده است.

- ابوجعفر طوسی صاحب کتاب «تهذیب الاحكام»، و محمد بن مرتضی معروف به ملا محسن کاشی صاحب کتاب «الوافی» و محمد بن حسن الحر العاملی صاحب کتاب «وسائل الشيعة إلی أحاديث الشريعة»، و محمد باقر ابن شیخ محمدتقی معروف به مجلسی، صاحب کتاب «بحار الأنوار في أحاديث النبي والأئمة الأطهار»، وفتح الله کاشانی صاحب کتاب «منهج الصادقین»، و ابن أبی الحدید، صاحب «شرح نهج البلاغة».

- آیة الله خمینی از شخصیات معاصر شیعه، که انقلاب شیعی را در ایران رهبری نمود، و حکومت را بدست آورد، کتاب «كشف الأسرار» وکتاب «الحكومة الإسلامية» از تألیف وی می‌باشد، با وجود آنکه وی مفکورۀ ولایت فقیه را به میان آورد ودر اوائل انقلاب شعار‌های عام اسلامی را سر می‌داد ولی دیری نگذشت که تعصب شیعیت تنگ نظرانۀ خود را ظاهر نموده مردم را به یک جنگ تباه کن باهمسایه‌های عراقی خویش رهبری نمود.