بلوغ المرام من أدلة الأحکام - ترجمه فارسی

٦- ذکر و دعا

١٣٣٢- عن أبي هريرة رضي الله عنه قال: قال رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: «يقولُ اللَّه تعالى: أنا مَعَ عَبْدِيَ ما ذَكَرَنِي وتَحَرَّكْتْ بي شَفَتَاهُ». أخرجه ابن ماجه وصححه ابن حبان وذكره البخاري تعليقا.

١٣٣٢- از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «خداوند متعال می‌فرماید: تا بنده‌ام مرا یاد می‌کند و لب‌هایش با ذکرمن تکان می‌خورد؛ با او هستم» ابن ماجه روایت کرده و ابن حبان صحیح دانسته است. و بخاری به صورت معلق ذکر کرده است.

١٣٣٣- وعن معاذ بن جبل رضي الله عنه قال: قال رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: «ما عَمِلِ ابنُ آدَمَ عَمَلاً أنْجَى لَهُ من عذابِ الله مِنْ ذِكرِ الله». أخرجه ابن أبي شيبة والطبراني بإسناد حسن.

١٣٣٣- از معاذ بن جبل رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «فرزند آدم هیچ عملی انجام نمی‌دهد، که به اندازه ذکر خدا موجب نجات او از عذاب الهی شود». ابن ابی شیبه و طبرانی با اسناد حسن روایت کرده‌اند.

١٣٣٤- وعَنْ أَبي هُريرة رضي الله عنه قال: قال رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «ما جلس قوْمٌ مَجْلساً يذكرون الله فيه إلا حَفْتْهُمُ الملائكةُ وغشيتهُمُ الرَّحْمةُ وذكرهم اللّهُ فيمَنْ عندهُ». أَخْرجَهُ مُسْلم.

١٣٣٤- از ابوهریره رضی الله عنه روایت است، که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «هیچ گروهی نیست که در مجلسی بنشینند که در آن خدا را ذکر می‌کنند؛ مگر آنکه ملائکه آنان را احاطه می‌کند، و رحمت (خداوند) آنان را فرا می‌گیرد، و خداوند آنان را در میان کسانی که نزد او هستند، یاد می‌کند». مسلم روایت کرده است.

١٣٣٥- وَعَنْهُ رضي اللّهُ عَنْهُ قالَ: قالَ رسُولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «ما قعدَ قَوْمٌ مقعداً لمْ يذكروا الله فيه ولمْ يُصلُّوا على النبي صلى الله عليه وآله وسلم إلا كان عليهمْ حسرةً يوْمَ القيامة» أَخرجهُ الترمذي وقال: حَسَن.

١٣٣٥- و از او (ابوهریره) روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «هیچ قومی نیست که در جلسه‌ای بنشینند و در آن خدا را ذکر نکنند و بر پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم درود نفرستند، مگر آنکه آن نشست درروز قیامت برای شان حسرت و افسوس خواهد شد» ترمذی روایت کرده ومی گوید: حسن است.

١٣٣٦- عَنْ أَبي أيوبَ الأنصاري رضي الله عنه قال: قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «مَنْ قالَ: لا إله إلا الله وحده لا شريك لهُ، له الملك وله الحمد، بیده الخیر، یحیي ويميت، وهو على كل شيء قدير، عشر مرات كان كمنْ أَعْتق أَربعة أَنفس من ولد إسماعيل» متفقٌ علیه.

١٣٣٦- از ابو ایوب انصاری رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: «کسی که ده بار بگوید: لا إله إلا الله وحده لا شريك لهُ، له الملك وله الحمد، بیده الخیر، یحیي ويميت، وهو على كل شيء قدير، مانند کسی است که چهار برده از فرزندان اسماعیل را آزاد کرده است». متفق علیه.

١٣٣٧- وعَنْ أَبي هريرة رضي الله عنْهُ قالَ: قال رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «مَنْ قال: سُبحان الله وبحمده مائةَ مرَّة حُطّت عَنْهُ خطاياهُ وإن كانت مثل زبد البحْر» متّفقٌ عليه.

١٣٣٧- ابو هریره رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «کسی که صد بار بگوید: سبحان الله و بحمده، گناهانش بخشیده می‌شود، حتی اگر به اندازه‌ی کف دریا باشد». متفق علیه.

١٣٣٨- وعَنْ جُويْريَةَ بنْت الحارث رضي الله عنها قالَتْ: قال لي رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «لقَدْ قُلْتُ بعْدكِ أَرْبع كلمات لَوْ وزنَتْ بمَا قُلتِ مُنْذُ اليوْم لوزنَتْهُنَّ: سبحان الله وبحمده عدد خَلْقِهِ ورضاءَ نَفْسه وزنةَ عرْشه ومداد كلماته» أخرجَهُ مُسْلم.

١٣٣٨- از جویریه بنت حارث رضی الله عنها روایت است که گفت: رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم به من فرمود: «به راستی که بعد از تو چهار کلمات گفتم که اگر با آنچه امروز تا کنون گفتی وزن شود، برابری می‌کند: سبحان الله، بحمده عدد خلقه ورضا نفسه وزنة عرشه ومداد کلماته». مسلم روایت کرده است.

١٣٣٩- وعَنْ أَبي سعيد الخُدريِّ رضي اللّهُ عنهُ قال: قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «الباقيات الصَّالحات: لا إله إلا اللّهُ وسُبحانَ الله والله أَكْبرُ والحمدُ لله ولا حَوْلَ ولا قوةَ إلا بالله» أخْرجَه النسائي وصحّحه ابنُ حبّان والحاكم.

١٣٣٩- از ابو سعید خدری رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «لا إله إلا الله وسبحان الله، والحمدالله والله أکبر، ولا حول ولا قوة بالله؛ باقیات صالحات (اعمال نیکی که همیشه خواهد ماند) است». نسایی روایت کرده، ابن حبان و حاکم صحیح دانسته‌اند.

١٣٤٠- وعَنْ سَمُرة بن جُندب رضي الله عنهُ قال: قال رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «أَحبُّ الكلام إلى الله أَربعٌ لا يضركَ بأيهنَّ بدأت سُبحانَ الله والحمد لله ولا إله إلا الله والله أَكبرُ» أَخرجهُ مُسْلم.

١٣٤٠- از سمرة بن جندب رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «محبوب‌ترین کلمات نزد خداوند متعال چهارتا است، و ایرادی ندارد با کدام یک شروع کنی: سبحان الله و الحمد لله و لا اله إلا الله و الله اکبر» مسلم روایت کرده است.

١٣٤١- وعَنْ أَبي موسى الأشْعري رضي اللّهُ عنهُ قالَ: قالَ لي رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «يا عبْد الله بن قَيْس ألا أَدُلُّكَ على كنْز من كنوز الجنة؟ لا حول ولا قوَّةَ إلا بالله» مُتّفقٌ عَليه زاد النسائي: «ولا ملْجأ من الله إلا إليْه».

١٣٤١- از ابو موسی اشعری رضی الله عنه روایت است که گفت: رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم خطاب به من فرمود: «ای عبدالله بن قیس! آیا تو را به گنجی از گنجهای بهشت راهنمایی کنم؟ (آن گفتن) لاحول و لاقوة الا بالله، است». متفق علیه، و در نسایی افزوده: «هیچ پناهگایی از خداوند نیست؛ مگر به سوی خود او».

١٣٤٢- وعن النُّعمان بن بشير رضي اللّهُ عَنْهُما عن النّبي صلى الله عليه وآله وسلم قال: «إن الدعاءَ هُوَ العبادةُ» رواهُ الأربعةُ وصحّحهُ التِّرمذيّ. ولهُ من حديث أَنس مرفوعاً بلفظ: «الدعاءُ مُخُّ العبادة». ولهُ منْ حديث أبي هُريرة رضي الله عنه رفعهُ: «لَيس شيءٌ أَكْرمَ على الله من الدعاء» وصحّحهُ ابنُ حبّانَ والحاكم.

١٣٤٢- از نعمان بن بشیر روایت است که پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «دعا عبادت است» «أربعه» روایت کرده‌اند، و ترمذی صحیح دانسته است.

و در سنن ترمذی از حدیث انس رضی الله عنه به صورت مرفوع آمده: «دعا مغزعبادت است». وترمذی از ابوهریره رضی الله عنه بصورت مرفوع روایت کرده: «هیچ چیز نزد خداوند از دعا با ارزشتر نیست» ابن حبان و حاکم صحیح دانسته‌اند.

١٣٤٣- وعَنْ أَنَس رضي الله عَنْهُ قالَ: قالَ رسُولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «الدُّعَاءُ بَيْن الأذان والإقامة لا يُرَدُّ» أَخْرجهُ النسائي وغيرهُ وصحّحهُ ابنُ حبان وغيره.

١٣٤٣- از انس رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «دعا بین اذان و اقامه رد نمی‌شود» نسایی روایت کرده وابن حبان و غیره صحیح دانسته است.

١٣٤٤- وعَنْ سَلْمان رضي اللّهُ عنْهُ قالَ: قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «إنَّ رَبّكُمْ حَييٌّ كريمٌ يَسْتَحي من عبده إذا رفعَ إلَيْه يَديْه أَنْ يرُدَّهُما صفْراً». أَخرجَهُ الأربعةُ إلا النسائي وصحّحهُ الحاكم.

١٣٤٤- از سلمان رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «قطعاً پروردگار شما بسیار با حیا و کریم است، وقتی بنده دست‌هایش را به سوی او بلند کند، حیا می‌کند که آن را خالی برگرداند». «أربعه» بجز نسایی روایت کرده‌اند، وحاکم صحیح دانسته است.

١٣٤٥- وعَنْ عُمَرَ رضي الله عَنْهُ قالَ: كان رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم إذا مدَّ يديه في الدُّعاءِ لمْ يردّهُما حتى يمسَحَ بهما وَجْهَهُ. أَخْرجَهُ الترمذيُّ ولَهُ شواهدُ منْها حديثُ ابن عباس عنْد أَبي داود وغيره ومجموعُها يقضي بأنهُ حديثٌ حسن.

١٣٤٥- عمر رضی الله عنه می‌گوید: رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم هرگاه دست‌هایش را برای دعا بلند می‌کرد، تا به صورتش نمی‌کشید؛ بر نمی‌گرداند. ترمذی روایت کرده و شاهدی به روایت ابن عباس نزد ابوداود وغیره دارد، که مجموع این روایات ایجاب می‌کند که حدیث حسن باشد.

١٣٤٦- وعن ابن مَسْعود رضي اللّهُ عَنْهُ قالَ: قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «إن أَوْلَى النّاس بي يوْم القيامة أكثرهم عليَّ صلاةً» أَخرجهُ الترمذيُّ وصحّحهُ ابنُ حبّان.

١٣٤٦- از ابن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «در روز قیامت شایسته ترین افراد به (شفاعت و نزدیک) من کسانی هستند که بیشتر از همه بر من درود می‌فرستند». ترمذی روایت کرده وابن حبان صحیح دانسته است.

١٣٤٧- وعن شدَّاد بن أَوس رضي اللّهُ عنْهُ قالَ: قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «سَيّد الاستغفار أَن يقول العبْدُ: اللهمَّ أَنْتَ ربي لا إلهَ إلا أنتَ خَلَقْتني وأَنا عبدُكَ وأَنا على عَهْدِكَ وَوَعْدِك ما استطعت أَعوذُ بكَ منْ شرِّ ما صنَعْتُ أَبوءُ لك بنعمتك عليَّ وأَبوءُ بذنبي فاغفرْ لي فإنّهُ لا يغفرُ الذنوبَ إلا أنت» أَخرجهُ البخاري.

١٣٤٧- از شداد بن اوس رضی الله عنه روایت که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «سید استغفار آن است که بنده بگوید: خداوندا! تو پروردگارمنی، معبود بر حق جز تو نیست، مرا آفریده ای و من بنده توام و در حد توانم به عهد وپیمانی که با تو بسته ام پایبندم وبه وعده‌ات یقین دارم، و از شر آنچه انجام داده ام به تو پناه می‌برم، به نعمتی که به من عنایت کردی اعتراف می‌کنم، با گناهانی که مرتکب شده‌ام به نزد تو اعتراف (و توبه) می‌کنم، پس مرا مغفرت کن، چرا که کسی غیر ازتو گناهان را مغفرت نمی‌کند». بخاری روایت کرده است.

١٣٤٨- وعن ابن عُمرَ رضي الله عَنْهُما قال: لم يكُنْ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم يَدَعُ هؤلاءِ الكلمات حين يمسي وحينَ يُصْبحُ: «اللهُمَّ إني أَسأَلكَ العَافيةَ في ديني ودنياي وأَهْلي ومالي اللهمَّ اسْترْ عوْراتي وآمِنْ رَوْعاتي واحْفظني منْ بين يديَّ ومن خَلْفي وعن يميني وعن شمالي ومنْ فوْقي وَأَعوذُ بعظمتك أن أُغتالَ منْ تَحْتي». أَخرجهُ النسائيُّ وابنُ مَاجَهْ وصحّحهُ الحاكم.

١٣٤٨- از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است، گفت: رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم هیچ صبح و شامی این کلمات (دعای زیر) را ترک نمی‌کرد: «خداوندا! عافیت در دین، دنیا، خانواده و مالم می‌خواهم، خداوندا! عیوب من را بپوشان و پریشانی‌هایم را به امنیت تبدیل کن و مرا از جلوی رویم وپشت سرم و از سمت راستم و سمت چپم و از بالای سرم حفظ کن، و به عظمت تو پناه می‌برم که ناگهان از زیر پایم کشته شوم» نسایی و ابن ماجه روایت کرده‌اند و حاکم صحیح دانسته است.

١٣٤٩- وعنْ ابن عُمَر رضي الله عَنْهُما قالَ: كانَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم يقولُ: «اللهُمَّ إني أَعوذُ بكَ منْ زوال نعمتك وتحوُّل عافيتك وفجأة نقمتكَ وجميع سخطك». أَخرجهُ مُسلمٌ.

١٣٤٩- عبد الله بن عمر رضی الله عنهما می‌گوید: رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم می‌فرمود: «خداوندا! از زوال نعمتت، وتغییر (ودگرگونی) عافیتت، وعذاب ناگهانی ات، وتمام آنچه موجب خشم تو می‌شود به تو پناه می‌برم». مسلم روایت کرده است.

١٣٥٠- وعَنْ عبد الله بن عَمْرو رضي الله عنهما قالَ: كانَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم يقولُ: «اللهمَّ إنِّي أَعوذُ بك منْ غَلَبة الدين وغَلَبة العَدوِّ وشماتة الأعداءِ». رواهُ النسائي وصحّحهُ الحاكم.

١٣٥٠- از عبدالله بن عمرو رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «خداوندا ! من از غلبه کردن بدهی‌ها، و غلبه دشمن و شماتت دشمنان به تو پناه می‌برم». نسایی روایت کرده، و حاکم صحیح دانسته است.

١٣٥١- وعن بريدةَ رضي الله عنْهُ قالَ: سمع رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم رجلاً يقولُ: اللهمَّ إني أَسأَلك بأَني أَشهدُ أَنكَ أَنت الله لا إله إلا أَنتَ الأحدُ الصَّمدُ الذي لمْ يلد ولمْ يولد ولمْ يكُنْ لهُ كُفُواً أَحَدٌ فقال (رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم): «لَقَدْ سأَلَ الله باسمه الذي إذا سئل به أعطى وإذا دُعي به أَجاب» أَخْرَجهُ الأربعةُ وصحّحه ابنُ حبّان.

١٣٥١- از بریده رضی الله عنه روایت است، که گفت: پیامبرخدا صلی الله علیه وآله و سلم شنید مردی را در دعایش می‌گوید: خداوندا! از تو به وسیله‌ی آن می‌خواهم، که گواهی می‌دهم تو معبودی، معبود بر حقی جز تو نیست، یکتای، بی‌نیازی هستی که نه زاده، و زاده نشده و همتایی ندارد، (پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: «بدون تردید به وسیله همان نامش، سؤال (دعا) کرد که هرگاه بوسیله آن سؤال شود، می‌دهد و هرگاه بوسیله‌ی آن دعا کنند، اجابت می‌کند». اربعه روایت کرده‌اند، و ابن حبان صحیح دانسته است.

١٣٥٢- وعَنْ أَبي هُريرة رضي الله عنهُ قال: كانَ رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم إذا أَصبحَ يقولُ: «اللهمَّ بك أَصبحْنا وبك أَمسينا وبك نحيا وبك نموتُ وإليك النشورُ» وإذا أَمسى قالَ مثْلَ ذلك إلا أنّهُ قال: «وإليك المصيرُ» أَخرجه الأربعةُ.

١٣٥٢- از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که هرگاه صبح می‌شد رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم می‌فرمود: «خداوندا ! به فرمان تو صبح کردیم، وبه فرمان تو روز را به شام رساندیم، و به فرمان توزنده می‌شویم و به فرمان تو می‌میریم، و بر انگیخته شدن بسوی توست»وچون شب می‌شد همین گونه دعا می‌نمود، جز در آخر می‌فرمود: «وبازگشت بسوی توست» «اربعه» روایت کرده‌اند.

١٣٥٣- وعَنْ أَنس رضي الله عَنْهُ قالَ: كانَ أَكثرُ دعاءِ رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: «ربّنا آتنا في الدنيا حَسَنةً وفي الآخرة حسَنَةً وقنا عذاب النّار» مُتّفقٌ عَلَيه.

١٣٥٣- از انس رضی الله عنه روایت است، که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم این دعا را به کثرت دعا می‌کرد: «خداوندا! در دنیا و آخرت به ما نیکی بده و ما را از عذاب آتش نجات بده». متفق علیه.

١٣٥٤- وعَنْ أبي موسى الأشعري رضي الله عَنْهُ قالَ: كان رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم يَدْعُو: «اللهمَّ اغفر لي خطيئتي وجَهْلي وإسرافي في أمري ومَا أَنت أَعْلمُ به مني اللّهُمَّ اغْفرْ لي جِدِّي وهزْلي وخطئي وَعَمْدي وكلُّ ذلك عندي اللّهُمَّ اغفر لي ما قدَّمْتُ ومَا أَخّرْتُ وما أسرَرْتُ وما أعلنتُ وما أنت أَعْلمُ به مني أَنْتَ المُقدِّمُ وأَنت المؤَخِّرُ وأَنت على كل شيءٍ قديرٌ». مُتّفقٌ عليه.

١٣٥٤- از ابو موسی اشعری رضی الله عنه روایت است که پیامبرخدا صلی الله علیه وآله و سلم (چنین) دعا می‌فرمود: «خداوندا ! گناهانم ونادانی‌ام، و تجاوز و اسراف در کارهایم، و آنچه که تو خود داناتری؛ برایم ببخش، خداوندا ! آنچه به جدی یا شوخی به خطا یا عمد مرتکب شده‌ام، و همه این‌ها نزد من است؛ برایم ببخش. خداوندا ! آنچه از گناهان قبلاً مرتکب شده‌ام یا بعداً مرتکب می‌شوم، و آنچه بطور پنهانی و یا آشکارا مرتکب شده‌ام و آنچه تو خود داناتری، برایم ببخش، تو پیش از این بوده‌ای و بعداً خواهی بود، و تو بر هر چیز توانایی». متفق علیه.

١٣٥٥- وعنْ أَبي هُريرة رضي الله عنْهُ قالَ: كان رسُولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم يَقُولُ: «اللهُمَّ أَصْلحْ لي ديني الذي هو عصْمَةُ أَمْري وأصلح لي دُنياي التي فيها معاشي وأصلح لي آخرتي التي إليْها مَعَادي واجْعل الحياةَ زيادةً لي في كلِّ خَيْر واجْعل الموتَ راحةً لي منْ كلِّ شرَ». أَخرجهُ مُسْلمٌ.

١٣٥٥- از ابو هریره رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم می‌فرمود: «خداوندا ! دینم که سبب نگه داری (وپاکی)کارهایم است؛ برایم اصلاح فرما، و دنیایم که در آن زندگی می‌کنم و آخرتم که به سوی آن بازگشتم است، برایم اصلاح کن، خداوندا! زندگی را برایم افزون در تمام انواع خیر بگردان، و مرگ را برایم استراحت از هر شر (و گناه) قرار بده». مسلم روایت کرده است.

١٣٥٦- وعَنْ أَنس رضي اللّهُ عنهُ قالَ: كانَ رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم يقولُ: «اللهُمَّ انفعني بما عَلّمْتني وعلمْني ما ينْفعني وارزقني علْماً يَنْفَعُني». رواهُ النسائيُّ والحاكمُ. وللترمذيِّ منْ حديث أَبي هريرة نحوُهُ وقالَ في آخره: «وزدني علماً الحمد لله على كُلِّ حال وأَعوذُ بالله منْ حال أهْل النّار» وإسنادهُ حَسَنٌ.

١٣٥٦- از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «خداوندا ! مرا با آنچه مرا آموختی سودمند بگردان، و به ما آنچه سودمند است؛ بیاموز، و به من علمی عنایت کن که برایم نافع و سودمند باشد» نسایی و حاکم روایت کرده‌اند. ترمذی از ابوهریره رضی الله عنه به همین معنا روایت کرده است و آخر آن آمده: «بر علم من بیافزا، سپاس خدای را در هر حال، و از حال دوزخیان به خدا پناه می‌برم». و اسناد آن حسن است.

١٣٥٧- وعَنْ عائشةَ رضي اللّهُ عنها أَنَّ النّبي صلى الله عليه وآله وسلم عَلّمها هذا الدعاءَ: «اللهمَّ إني أَسأَلكَ من الخير كلِّه عاجله وآجله ما علمتُ منهُ وما لم أَعلمْ وأعوذُ بكَ من الشرِّ كُلِّه عاجله وآجله ما عَلمْتُ منهُ وما لم أَعلمْ اللهمَّ إني أَسْأَلكَ منْ خير ما سأَلكَ عَبْدكَ ونبيّكَ وأَعوذُ بكَ منْ شرِّ ما عاذَ به عَبْدُكَ ونبيّكَ اللهُمَّ إني أَسأَلكَ الجنّةَ وما قرَّبَ إليها منْ قَوْل أَو عمل وأَعوذُ بك من النّار وما قرَّبَ إليها منْ قول أَو عمل وأَسْأَلكَ أَنْ تجْعلَ كُلَّ قضاءٍ قضيتَهُ لي خيْراً» أَخرَجَهُ ابنُ ماجَهْ وصّححهُ ابنُ حبّان والحاكمُ.

١٣٥٧- از عایشه رضی الله عنها روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم این دعا را به او آموخت: «خداوندا، از تو تمام خیرها را می‌خواهم، خیرها زود هنگام و آینده را و خیرهایی که می‌دانم و آنچه که نمی‌دانم و از تمام شرها چه زود هنگام، چه دیر هنگام، آنچه که می‌دانم و آنچه که نمی‌دانم، به تو پناه می‌برم، خداوندا ! از تو خیری را می‌خواهم که بنده و پیامبرت از تو خواسته است، و از شر آنچه بنده و پیامبرت به تو پناه برده است؛ به تو پناه می‌برم، خداوندا ! از تو بهشت و هر گفتار وکرداری که مرا به بهشت نزدیک می‌کند، می‌خواهم و از جهنم و هر گفتار وکرداری که مرا به آن نزدیک می‌کند؛ به تو پناه می‌برم، و از تو می‌خواهم هر چه برایم مقدر کرده‌ای؛ خیر بگردانی». ابن ماجه روایت کرده وابن حبان وحاکم صحیح دانسته‌اند.

١٣٥٨- وأَخرجَ الشّيْخان عن أَبي هُريرة رضي الله عنْهُ قالَ: قال رسولُ الله صلى الله عليه وآله وسلم: «كلمتان حبيبتان إلى الرحمن خفيفتان على اللسان ثقيلتان في الميزان: سُبحان الله وبحمده، سُبْحان الله العظيم».

١٣٥٨- بخاری و مسلم از ابوهریره رضی الله عنه، روایت کرده‌اند که رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم فرمود: «دو کلمه است که نزد خداوند رحمان محبوب، بر زبان سبک و در ترازوی (اعمال) سنگین است: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظیم».