مرحله‌ی دوم فروکش کردن شایعات (۴۰ ـ ۸۱ هـ)
در این دوره، دو تن از چهره‌های اهل بیت که شیعه معتقد به امامت آنها هستند زندگی می‌کردند و در کنارشان یکی دیگر از برادرانشان نیز وجود داشت.
این سه بزرگوار عبارت بودند از:
ـ حسن بن علی ابن ابیطالبس
ـ حسین بن علی ابن ابیطالبس
ـ محمد بن علی بن ابیطالب معروف به ابن الحنفیهس
با مطالعه‌ی زندگی این بزرگواران، به خوبی این نکته واضح می‌شود که اینها نه خبر از امامت خود داشته و نه بدان معتقد بوده‌اند.
این مرحله با کناره گیری، حسن از خلافت به نفع معاویه بدلیل جلوگیری از ریختن خون مسلمانان، آغاز می‌گردد.
در اینجا یک سوال مهم پیش می‌آید و آن اینکه اگر معاویه غاصب امامت الهی به حساب می‌آمد، حسن به هیچ وجه اجازه‌ی چنین بذل و بخششی را نداشت که به بهانه‌ی حفظ خون مسلمانان، شانه از وظیفه‌ای که خدا به او سپرده بود خالی کند، مگر نه اینکه جهاد که همان ریختن خون است، بخاطر مبارزه با کفر و ارتداد و با گردانیدن مرتدین به اسلام مشروع شده است؟
اما جان سخن این است که امامتی در کار نبود و قضیه فقط ناشی از اختلاف بین دو گروه از مسلمانان بود که خداوند، حسن را آنگونه که پیش‌تر رسول الله فرموده بود، باعث صلح و آشتی میان این دو گروه قرار داد.
البته جنگ علی، بخاطر جمع‌آوری امت، زیر پرچم خلیفه‌ی مشروعی بود که با او بیعت انجام گرفته بود زیرا با کسانی که علیه خلیفه قیام می‌کنند، جنگ جایز است گرچه کافر نباشند.
پس عملکرد حسنسبزرگترین دلیل بر این است که ادعای امامت، شایعه‌ای بیش نیست که برای جنگ با خدا و پیامبر و تلاش برای ایجاد اختلاف و دو دستگی میان امت، طراحی شده است.
اکنون به شرح بعضی از اتفاقات این دوره از خلال موضع گیریهای هر کدام از این شخصیت‌ها بصورت جداگانه خواهیم پرداخت: