موضع وی در برابر ادعای عصمت:
الف) آنچه در این باره روایت شده بشرح زیر است:
۱ـ از حسن بن محمد بن یحی علوی روایت است که می‌گوید: پدر بزرگم گفت: موسی بن جعفر، از بس که عبادت و تلاش می‌کرد معروف بود به «عبد صالح» (بنده‌ی نیک) گفته‌اند روزی در مسجد پیامبر، به سجده افتاد و چنین دعا کرد: بارالها! ای اهل تقوا و مغفرت، گناهان من زیاد شده و از تو امید عفو و بخشش دارم، اینرا تا صبح تکرار می‌کرد. [۳۲۵]
دیدگاه وی در مورد صحابه:
۲ـ شیخ مفید تحت عنوان «ذکر تعداد فرزندان موسی بن جعفر» می‌نویسد: ابوالحسن؛ موسی سی‌و هفت فرزند پسر و دختر داشت از جمله: علی بن موسی الرضا .... فاطمه .... عایشه و ام سلمه. [۳۲۶]
۳ـ ابوالفتح اربلی نام ابوبکر و عمر را نیز در فهرست اسامی فرزندان وی نقل کرده است. [۳۲۷]
ب) نگاهی به این روایات:
۱ـ در روایت اول اعتراف به گناه می‌کند و از خداوند طلب بخشش می‌نماید که این مساله با ادعای عصمتی که شیعه برای امامان معتقد است در تضاد می‌باشد. چرا کسی که از گناه و خطا معصوم است اینگونه به درگاه خدا طلب عفو و بخشش از گناه می‌کند؟!
۲ـ نامگذاری فرزندانش به نامهای ابوبکر و عمر بیانگر محبت و تعظیمی است که در دل موسی بن جعفر نسبت به این دو بزرگوار وجود داشته است. بر خلاف ادعای شیعه که می‌گوید وی آنها را غاصب و کافر می‌دانست.
۳ـ اما نامگذاری دخترش به نام عایشه که بگمان شیعه دشمن علی و کافر بوده نیز شگفت انگیز است چگونه یک امام دخترش را به نام یک انسان کافر و ضد امام، نامگذاری می‌کند؟
ولی حقیقت این است که نامگذاری دخترش با این نام، بیانگر عدم اعتقاد وی به امامت است همچنین به نظر ایشان آنچه میان علی و عایشه رخ داده بود صرفاً مبتنی بر اجتهاد بوده که نمی‌تواند معیار کفر و ایمان باشد. بنابراین قیام عایشه علیه علی قیام علیه امامت الهی نبوده بلکه قیام علیه حکومت فردی از افراد بشر بوده که آنرا باید با میزان خطا و صواب سنجید نه با میزان کفر و ایمان.
همچنین نامگذاری فرزندانش با این نامها، به پیروی از پدارنش بوده و این بیانگر اتفاق نظر اهل‌بیت نسبت به گرامی داشت این شخصیتها می‌باشد و از طرفی ادعای امامت را نقض می‌نماید.
[۳۲۵]. تاریخ بغداد (۱۳/۲۷، ۲۸). [۳۲۶]. الارشاد ص ۳۰۲، ۳۰۳، الفصول المهمة (۲۴۲) و کشف الغمه (۲/۲۳۷). [۳۲۷]. کشف الغمه (۳/۱۰) چ داراضواء.