توضیح مناطق نامبرده در کتاب
۱- طبرستان: منطقه‌ای بوده در جنوب دریای خزر و با مرکزیت شهر همدان. نام این منطقه از دو کلمه «طبر» به معنای تبر و «زنان» تشکیل شده است.
۲- آذربایجان: این کلمه به معنای سرزمین آتش است و نام منطقه‌ای است در غرب دریای خزر و با مرکزیت اردبیل.
۳- ارمنستان: منطقه‌ای بود در شرق آسیای صغیر و جنوب دریای سیاه، این سرزمین را از آن جهت ارمنستان نام نهادند که بیشتر ساکنان آن را ارامنه تشکیل می‌دادند، این قوم، نژادی هندی و اروپایی بود که در قرن اول بعد از میلاد به دین مسیحیت گروید اما بعدها تفکر منوفیست (گروهی‌که عیسی÷را دارای یک طبیعت می‌دانستند) بر اعتقادات آنان غلبه یافت. در دوران فتوحات، ساکنان این منطقه به شدت در برابر سپاهیان اسلام مقاومت می‌کردند و بر مسیحیت خویش اصرار فراوان می‌ورزیدند.
۴- طخارستان: سرزمینی بود واقع در جنوب غرب منطقه ماوراءالنهر و با مرکزیت شهر بلخ. هم اکنون این منطقه جزو خاک افغانستان است و مهم‌ترین مراکز آن شهرهای قندوز و خوست می‌باشند.
۵- خراسان: به معنای محل طلوع خورشید است، و آن سرزمینی بود در شرق فلات ایران و با مرکزیت شهر مرو.
۶- سجستان یا سیستان: منطقه‌ای بود در جنوب خراسان و با مرکزیت شهر بست. این کلمه از دو بخش «سگ» و «آستان» به معنای منطقه تشکیل شده است اما ظاهراً این سرزمین را به این خاطر سجستان می‌نامیدند چرا که ساکنان آن دیار را «ساکا» می‌خواندند.
۷- ماوراءالنهر: منطقه‌ای است ما بین دو رود بزرگ جیحون (آمو دریا) و سیحون (سر دریا). مهم‌ترین شهرهای آن بخارا، سمرقند و تاشکند می‌باشد. این سرزمین، هم اکنون جزو قلمرو کشورهای ترکمنستان، ازبکستان و تاجیکستان است.
۸- جرجان یا گرگان: منطقه‌ای است در شرق دریای خزر، ظاهراً نام آن سرزمین در عهد باستان، «باکتریا» بوده است و بنا به قولی، زردشت، دعوت خویش را از این سرزمین آغاز نمود.
۹- خوزستان: سرزمینی است در جنوب غرب فلات ایران و هم مرز با کشور عراق مرکز آن شهر اهواز می‌باشد و به داشتن ذخایر عظیم نفت مشهور است. اعراب، آن را عربستان می‌نامند و بر این باورند که رضاشاه با اشغال آن در سال۱۹۲۵م و بر کنار کردن شیخ خزعل کعبی از حکومت آن‌جا، آن سرزمین را به سرزمین ایران ضمیمه کرد.