خلاصه‌ی سخنان شافعی در مورد نبوت
خداوند جن و انس را تنها براى پرستش خود آفریده است.
خداوند پیامبران علیهم السلام را در میان مردم برگزید و آنها امین بر وحی و حجت خدا هستند
ابراهیم ÷دوست و خلیل خدا است.
خداوند بعضی از انبیا را بر بعضی دیگر برتری داده است.
مردم قبل از بعثت پیامبرصدر جاهلیت و گمراهی کامل بودند و آنها دو دسته بودند:
أ – دسته‌ی اول: اهل کتاب هستند که دین خود را تحریف کردند و از پیام آن روی برتافتند و برای خود دینی را ابداع نمودند که خداوند به آن دستور نداده بود.
ب – دسته‌ی دوم: بت پرستان عرب و عجم و کسانی که راه و منش آنها را دنبال می‌کرد.
قبل از بعثت پیامبرصدو اصل بزرگ تمامی امتها را در کفر گرد هم می‌آورد:
أ – اصل اول: کفر به خدا.
ب – اصل دوم: ابداع و به وجود آوردن آنچه که خدا بدان اجازه نداده بود [۷۵۵].
پیامبران علیهم السلام با قوم خویش به مجادله پرداختند و آنها را از پرستش غیر خدا ترساندند و برای آنها توضیح دادند که آن بتها استحقاق پرستش را ندارند زیرا آنها نمی‌توانند ببینند و بشنوند و هیچ گونه نیازی را برطرف نمایند.
تعصب برای آنچه که آبا و اجداد بر آن بوده‌اند از بزرگترین چیزهایی بوده که انسان را از پذیرش حق بازداشته است، نظر به اینکه کفار به این صورت به پیامبران خود جواب می‌دادند:
﴿إِنَّا وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا عَلَىٰٓ أُمَّةٖ وَإِنَّا عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِم مُّقۡتَدُونَ﴾[الزخرف: ۲۳]. ترجمه: «گفتند ما پدران خود را بر آیینى [و راهى] یافتهایم و ما از پى ایشان راهسپریم».
رحمت خداوند برای بندگانش به وسیله‌ی رسالت پیامبر ص.
شافعی /می‌گوید:
هنگامی که موقع مقرر فرا رسید حکم خدا به حقیقت پیوست و بعد از اینکه گناه و معصیتی که بدان راضی نبود افق را در بر گرفته بود دین منتخب خویش را اظهار نمود [۷۵۶].
پس به رحمت خویش درهای آسمانها را باز کرد و حکم خود را نازل گرداند همچنانکه مدام حکم خدا در قرنهای گذشته هم نازل می‌گشت، خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید:﴿كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ﴾[البقرة: ۲۱۳]. «مردم امتى یگانه بودند پس خداوند پیامبران را نویدآور و بیمدهنده برانگیخت».
[۷۵۵] " الرسالة " ۸/۱۲. [۷۵۶] خداوند می‌فرماید:﴿هُوَ ٱلَّذِي بَعَثَ فِي ٱلۡأُمِّيِّۧنَ رَسُولٗا مِّنۡهُمۡ يَتۡلُواْ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتِهِۦ وَيُزَكِّيهِمۡ وَيُعَلِّمُهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَإِن كَانُواْ مِن قَبۡلُ لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ ٢﴾[الجمعة: ۲]. ترجمه: «اوست آن کس که در میان بىسوادان فرستادهاى از خودشان برانگیخت تا آیات او را بر آنان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت بدیشان بیاموزد و [آنان] قطعا پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند». و در حدیث آمد:ه «من بندگانم را خلق کردم در حالی که تمامی آنها پاک و حنیف بودند ، اما شیاطین به سوی آنها رفتند و آنها را از دینشان دور نمودند و آنچه بر آنها حلال کرده بودم بر آنها حرام گرداندند و به آنها دستور دادند که برای من شرکائی قرار دهند که بدان اجازه نداده بودم. و خداوند به اهل زمین نگاه کرد پس بجز قسمتی از اهل کتاب همه‌ی عرب و عجم را زشت و ناهنجار شمرد». مسلم ۴/ ۲۱۹۷.