۳- مناجات ابوبکرس
ابوبکر در مناجاتش می‌گفت: «اللّهُمَ أبسُط لی الدّنیا و زَهَّدنی فیها»«گفت: دنیا بر من فراخ گردان آنگاه مرا از آفت آن نگاه دار» و اندر تحت این، رمزیست یعنی نخست دنیا بده تا شکر کنم آنگاه توفیق آن ده تا از برای تو دست از آن بردارم و روی از آن بگردانم تا هم درجۀ شکر و انفاق یافته باشم و هم مقام صبر و تا اندر فقر مضطّر نباشم کی فقر مرا به اختیار باشد [۱۳۹].
در دعای صدّیق به رازی دست می‌یابیم که حلقۀ اتصالی است بین فقر و غنا، و فقر اختیاری و اجباری، و دیباچه‌ای است بر کتاب حیات!
آری آنگاه که مال به آدمی روی می‌آورد و نتواند او را در اسارت خویش به زنجیر کشد، حاضر می‌شود که بلال حبشی برده هم فکر را به بهای گزافی بخرد و او را اذیّت و آزار نجات دهد و خود را به بلندترین مرتبه انفاق برساند.
تاریخ اسلام از گذشت‌ها و بخشش‌های ابوبکر سخن‌ها دارد.
[۱۳۹] منبع مذکور/۸۰.