ز: جلال الدّین مولوی (۶۰۴- ۶۷۲هـ)
جلال الدین محمّد مولوی یا ملاّی رومی، عارف جانگداز و شوریده حال قرن هفتم هجری قمری، از چهرههای تابناک حیات معنوی جهان و اسلام است که در کودکی و عنفوان جوانی در خدمت پدرش سلطانالعلماء بهاءالدین وَلَد و سیّد برهانالدّین محقّق ترمذی، علوم متداول زمان و حکمت و معرفت را آموخت. و در سال ۶۴۲ بر اثر ملاقات با پیری روشن ضمیر و نیکدل به نام محمّد بن علی بن ملک داد مشهور به «شمس تبریزی» آنچنان انقلاب روحی و تحوّل درونی شگفت انگیزی در او به وجود آمد که در تمام اعصار تاریخ معنوی جهان شاخص و ممتاز است.
سه اثر جاویدان مولوی؛ دیوان کبیر (شمس)، مثنوی معنوی، وفیه مافیه، بازتاب این تحوّل معنوی است [۴۸۹].
اکنون گوهرهای درخشان نثری و شعری را از صدفهای دریای اندیشه مولانا بر میچینم و دیدگانمان را از تماشای آنها بهرهمند میسازیم:
[۴۸۹] مجالس سبعة و مکتوبات دو اثر دیگر مولاناست.