۹- اندیشیدن مؤمن به خداوند در نماز
باید در نماز به خداوند اندیشید، و این اندیشه همراه با افعال و اقوالی است که ارتباط مخلوق را با خالق برقرار می‌نماید، تسامح در نحوۀ تمرکز فکر و گسستن بندهای عبودیت خداوند، انحراف از دستور الهی است.
«و حرکت و ارتعاش در نماز روا نیست که اُمّ رومان مادر عایشهلمی‌گوید که: در حضور ابوبکرسنماز می‌کردم و می‌جنبیدم، بانکی به هیبت بر من زد و گفت: از تمامی نماز، سکون اطراف است، و نماز گزاردن، ادای عبودیّت و صحّت بندگی ظاهر کردن است» [۴۶۶].
[۴۶۶] منبع مذکور/۱۳۰.