ز- رشید الدین وطواط (۴۷۶-۵۷۳ هـ. ق)
سعد الملک رشید الدین محمّد بن عبدالجلیل عُمَری بلخی شاعر قرن ششم هجری است که به گفته یاقوت حَمَوی در معجم الأدباء: «از نوادر و شگفتی‌های روزگار و یگانه دهر و غرائب آن بود، در نظم و نثر فاضل‌ترین روزگار خود و داناترین مردم به دقایق زبان تازی و اسرار نحو و ادب، آوازه وی در آفاق پیچید و در اقلیم‌ها نام بردار شد» رشید کتاب‌های متعددی به زبان فارسی و عربی نوشته است که قدرت او را در نویسندگی و شاعری نشان می‌دهد و از آن جمله است:
«حدائق السحر فی دقایق الشعر» به زبان فارسی، «دیوان شعر عربی»، «دیوان رسائل عربی»، «دیوان شعر فارسی» [۳۵۴]، و چهار کتاب مهم درباره خلفای راشدین به نام‌های «تحفةُ الصدیقِ مِن كلامِ أبی بكرٍ الصدّیقِ»، «فَصلُ الخطابِ مِن كلامِ عُمَرَبنِ الخطّابِ»، «أنسُ اللهفانِ مِن كلامِ عثمانَ بنِ عفّان» و «مطلوبُ كلِّ طالبٍ مِن كلامِ علی بنِ أبی طالبٍ».
اینک بطور مختصر درباره هریک از کتاب‌های خلفاء توضیح مختصری خواهیم داد:
[۳۵۴] دیوان رشید الدین وطواط- با مقدمه و مقابله و تصحیح سعید نفیسی- ناشر کتابفروشی بارانی شاه آباد ۱۳۳۹.