۴- مطلوب کُلَّ طالبٍ من کلام امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالبس
اولین کتاب از این سلسله است و در مقدمه می‌گوید:
«امیرالمومنین و امام المتّقین علی بن ابی طالبسبا آنکه امام اخیار و قُدوۀ ابرار [۳۶۳]و سیّد فتیان [۳۶۴]و مقدّم شجعان بود، فصاحتی داشت که عقود جواهر از انفاس او در غیرتند و نجوم زواهر [۳۶۵]از الفاظ او در حیرت و عمرو بن بحر جاحظ، که در کمال براعَت [۳۶۶]و وفور بلاغت نادرۀ این امت و اعجوبۀ این ملّت بود، از مجموع کلام امیر المؤمنین علی - سلام الله علیه و علی آله، که جمع بدایع غُرَر و روایع [۳۶۷]دُرَرست، صد کلمه اختیار کرده است و هر کلمه از آن برابر هزار داشته و به خط خود نبشته و خلق را یادگار گذاشته. واجب دید آن صد کلمه را به دو عبارت نظم و نثر پارسی تفسیر کردن و در تفسیر هر کلمه دو بیت شعر از منشآت خود که مناسب آن کلمه بود آوردن، تا فایدۀ آن عالم تر بُوَد و منفعت آن تمام تر و هردو فریق، هم ارباب نظم و هم اصحاب نثر، در مطالعۀ آن رغبت نمایند» [۳۶۸].
[۳۶۳] ابرار جمع بُرّ: نیکوکاران. قدوۀ ابرار: پیشوای نیکوکاران. [۳۶۴] فِتیان جمع فتی: جوانان - جوانمردان. [۳۶۵] زواهر جمع زاهره: درخشان‌ها. [۳۶۶] براعت: برتری، تفوق و بزرگواری. [۳۶۷] روایع جمع رایعه، رایعه مونث رایع است: کسی که مردم را به واسطه زیبایی و خوبی خود به شگفتی بیاورد. [۳۶۸] دیوان رشید الدین وطواط/۳۳.