ج- مثنوی معنوی
مثنوی، آرامش دریای طوفانی و فروکش نمودن امواج متلاطم روح مولوی است.
مولانا در دیوان کبیر، جوانی است که رعد آسا می‌غرد و طبیعتی تند و عاشقانه دارد و سراسر وجودش، شور، نشاط، گله و شکایت و... عشق به شمس میباشد!
اما در مثنوی استاد پختهای است که احساسات و عواطف دیوان شمس را به بند کشیده است و وجودش شمسی است که برای همیشه و در هر مکان و موقعیّتی نور افشانی می‌کند.
در اثر جاویدان مثنوی خلفاء چنین ستایش شدهاند: