۳- فرازی از حسن بن علی در عشق و محبت
باید عشق و محبت آدمی از آن خداوند و مهر و شفقتش نسبت به خلق باشد: «بشنو، بشنو، اندر آنچه حسنِ علیس، گفت و او هنوز خرد بود، روزی امیرالمؤمنین علی كرَّمَ اللهُ وَجهَهُ او را بر سر زانوی خود شانده بود [۶۲۷]و از غایت محبت سر او را می‌بوسید، حسن كرَّمَ اللهُ وَجهَهُ گفت: ای پدر این ساعت شرم نداری که خداوند در تو ناظر باشد و تو غیرِ او را دوست بداری: فَبَكی عَلِیٌ بُكاءً شدیداً مِن مَقالَتِهِ ثُمَّ قالَ: وما الحیلةُ یا بُنَیَّ؟ قال: الحُبُّ لِلهِ والشفَقَةُ علینا» [۶۲۸]. علی از سخن او بسیار گریست. سپس گفت: پسرم چاره چیست؟ گفت: دوست داشتن خداوند و مهربانی به ما.
عظمت مقامِ روحی حسن بن علی در داستان، ما را به تأثیر شگرف تربیت و ارزش مربُی آگاه، راهنمایی می‌کند.
[۶۲۷] شانده بود: نشانده بود. [۶۲۸] منبع مذکور/۱۰۳.