احادیث قدسی

مسلم، کتاب «الصیام» باب: [فضل الصیام]

۱۶۱- «عَنْ أَبِيْ هُرَيْرَةَسأَنَّهُ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ جيَقُولُ: قَالَ اللهُﻷ: كُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ لَهُ، إِلَّا الصِّيَامَ، هُوَ لِي، وَأَنَا أَجْزِي بِهِ، فَوَالَّذِي نَفْسي بِيَدِهِ، لَخُلْفَةُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْيَبُ عِنْدَ اللهِ مِنْ رِيحِ الْمِسْكِ».

۱۶۱. «از ابوهریرهسروایت شده است که گفت: شنیدم که پیامبر جمی‌فرمود: خداوند متعال می‌فرماید: هر عملی که انسان انجام می‌دهد، برای خودش است، جز روزه که روزه برای من است و من جزا و پاداش آن را می‌دهم. [پیامبر جفرمودند:] به خدایی که جانم در دست [قدرت] اوست، بوی دهان روزه‌دار، نزد خدا، از بوی مُشک، خوش‌بوتر است».

و در روایت دیگری که امام مسلم آن را ذکر کرده است، چنین آمده است:

۱۶۲- «عَنْ أَبِيْ هُرَيْرَةَسقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: قَالَ اللهُﻷ: كُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ لَهُ إِلَّا الصِّيَامَ، فَإِنَّهُ لِي وَأَنَا أَجْزِي بِهِ، وَالصِّيَامُ جُنَّةٌ، فَإِذَا كَانَ يَوْمُ صَوْمِ أَحَدِكُمْ، فَلَا يَرْفُثْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَسْخَبْ، فَإِنْ سَابَّهُ أَحَدٌ أَوْ قَاتَلَهُ، فَلْيَقُلْ: إِنِّي صَائِمٌ، وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ، لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْيَبُ عِنْدَ اللهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مِنْ رِيحِ الْمِسْكِ، وَلِلصَّائِمِ فَرْحَتَانِ يَفْرَحُهُمَا: إِذَا أَفْطَرَ فَرِحَ بِفِطْرِهِ، وَإِذَا لَقِيَ رَبَّهُ فَرِحَ بِصَوْمِهِ».

۱۶۲. «از ابوهریرهسروایت شده است که گفت: پیامبر جفرمودند: خداوند متعال می‌فرماید: «هر عملی که انسان انجام می‌دهد، برای خودش است، جر روزه که روزه برای من است و من جزا و پاداش آن را می‌دهم. روزه سپر است (سپری در برابر آتش جهنم یا سپری است در برابر مرتکب‌شدن انسان به گناه)، پس هر روزی که یکی از شما روزه بود، در آن روز ناسزا نگوید و سر و صدا و جار و جنجال نکند و اگر کسی او را دشنام داد یا با او درگیر شد، [در جوابش] بگوید: من روزه هستم. به خدایی که جان محمد در دست [قدرت] اوست، بوی دهان روزه‌دار، نزد خدا در روز قیامت از بوی مُشک، خوش‌بوتر است. روزه‌دار در دو موقعیت شاد می‌شود که بدان‌ها شادی می‌کند: زمانی که افطار می‌کند با آن شاد می‌شود و زمانی که پروردگارش را ملاقات می‌کند، به خاطر روزه‌ای که گرفته است، شاد می‌شود».

۱۶۳- و در روایتی دیگری اینچنین آمده است: «قَالَ: إِذَا لَقِيَ اللهَ فَجَزَاهُ فَرِحَ» «فرمودند: آنگاه که خدا را ملاقات می‌کند و خداوند جزایش را می‌دهد، او [به خاطر جزا و پاداشی که خدا به او می‌بخشد]، شاد می‌شود».