احادیث قدسی

مسلم، کتاب «التَّوْبَة»

۲۳۱- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَسعَنْ رَسُولِ اللهِ جأَنَّهُ قَالَ: قَالَ اللهُﻷ: أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي، وَأَنَا مَعَهُ حَيْثُ يَذْكُرُنِي، وَاللهِ، لَلَّهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ، مِنْ أَحَدِكُمْ يَجِدُ ضَالَّتَهُ بِالْفَلَاةِ، وَمَنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ شِبْرًا، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعًا، وَمَنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ ذِرَاعًا، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ بَاعًا، وَإِذَا أَقْبَلَ إِلَيَّ يَمْشِي أَقْبَلْتُ إِلَيْهِ أُهَرْوِلُ...».

۲۳۱. «از ابوهریرهساز پیامبر جروایت شده است که فرمودند: خداوند متعال می‌فرماید: «من برای بنده‌ام آنگونه هستم که او نسبت به من گمان می‌برد و من با او هستم هرجا که مرا یاد می‌کند»، و به خدا سوگند! خداوند نسبت به توبه‌ی بنده‌اش (هنگامی که توبه می‌کند) خوشحال‌تر از یکی از شماست که شترش را -که قبلاً در بیابان گم کرده است- ناگاه، بیابد. [خداوند می‌فرماید:] «هرکس یک وجب به من نزدیک شود، یک ذراع به او نزدیک می‌شوم و هرکس یک ذراع به من نزدیک شود، یک باع به او نزدیک می‌شوم. و هرکس با راه‌رفتن (آهسته) به سوی من بیاید، من با دویدن (سرعت) به سوی او می‌روم» [۶۰].

[۶۰] به پاورقی حدیث شماره‌ی ۵۲ مراجعه شود.