احادیث قدسی

بخاری، کتاب «القدر» باب: [إِلْقَاءِ النَّذْرِ العَبْدَ إِلَى القَدَرِ]

۲۳۳- «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَبقَالَ: نَهَى النَّبِيُّ جعَنِ النَّذْرِ، وَقَالَ: إِنَّهُ لاَ يَرُدُّ شَيْئًا، وَإِنَّمَا يُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ البَخِيلِ».

۲۳۳. «از عبدالله بن عمربروایت شده است که گفت: پیامبر جاز نذر نهی کردند [۶۳]و فرمودند: نذر، جلو هیچ قضا و قدری را نمی‌گیرد (مانع تحقق تقدیرات الهی نمی‌شود) و فقط از [دست] شخص بخیل گرفته و بیرون کشیده می‌شود و [به واسطه‌ی آن خیری از آن شخص صادر می‌شود]» [۶۴].

۲۳۴- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَسعَنِ النَّبِيِّ جقَالَ: «لاَ يَأْتِي ابْنَ آدَمَ النَّذْرُ بِشَيْءٍ، لَمْ يَكُنْ قُدِّرَ قَدَّرْتُهُ، وَلَكِنْ يُلْقِيهِ الْقَدَرُ، وَقَدْ قَدَّرْتُهُ لَهُ، أَسْتَخْرِجُ بِهِ، مِنَ البَخِيلِ».

۲۳۴. «از ابوهریرهساز پیامبر جروایت شده است که فرمودند: «نذر برای انسان چیزی را که مقدر نکرده‌ام، به همراه ندارد، اما آن تقدیراتی که برای شخص [نذرکننده] تقدیر کرده‌ام و مطابق قصد او درمی‌آید، نذر را پیش می‌آورند [و بدین وسیله]، از [دست] بخیل [مالی] بیرون می‌کشم و می‌گیرم [و به او و دیگران خیری می‌رسد]».

ابن ماجه:

۲۳۵- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَسأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ جقَالَ: إِنَّ النَّذْرَ لَا يَأْتِي ابْنَ آدَمَ بِشَيْءٍ إِلَّا مَا قُدِّرَ لَهُ، وَلَكِنْ يَغْلِبُهُ الْقَدَرُ، مَا قُدِّرَ لَهُ، فَيُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ الْبَخِيلِ، فَيُيَسَّرُ عَلَيْهِ مَا لَمْ يَكُنْ يُيَسَّرُ عَلَيْهِ مِنْ قَبْلِ ذَلِكَ، وَقَدْ قَالَ اللَّهُ: أَنْفِقْ، أُنْفِقْ عَلَيْكَ».

۲۳۵. «از ابوهریرهسروایت شده است که پیامبر جفرمودند: «نذر برای انسان جز آنچه را که برایش مقدر شده، چیزی به همراه ندارد، اما آن تقدیری که برای انسان مقدر شده، بر او چیره می‌شود و نذر را از [دست] بخیل بیرون می‌کشد و می‌گیرد و آنگاه، چیزی که پیش از آن بر او آسان نشده بود، بر وی هموار و آسان می‌شود و خداوند فرموده است: [ای انسان!] در راه من انفاق کن (ببخش) تا به تو انفاق کنم (ببخشم)».

[۶۳] یعنی پیامبر جنهی کرد که انسان به ققصد تغییر تقدیرات خداوند و یا تحقق اموری که خداوند مقدر نکرده است، نذر کند، بلکه انسان مسلمان باید همیشه در جهت کسب رضایت خداوند گام بردارد و به تقدیرات او راضی باشد. [۶۴] دلالت بر وجوب وفای به نذر دارد و با انجام آن، خیری خواه برای خود شخص و یا برای افراد جامعه به دست می‌آید. وفای به نذر طبق آیه‌ی: ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾[الإنسان: ۷] «و به نذر وفا می‌کنند» برای کسی که قصد آن را می‌کند و نذرش به وقوع می‌پیوندد، واجب است.