احادیث قدسی

امام مالک، «الموطأ» باب: [مَا جَاءَ فِي فَضْلِ الْمَرِيْض]

۲۰۶- «عَنْ عَطَاءِ بْنِ يَسَارٍ، قَالَ: إِذَا مَرِضَ الْعَبْدُ بَعَثَ اللَّهُ تَعَالَى إِلَيْهِ مَلَكَيْنِ، فَقَالَ: اُنْظُرُوا مَاذَا يَقُولُ لِعُوَّادِهِ؟ فَإِنْ هُوَ إِذَا جَاءُوهُ حَمِدَ اللَّهَ، وَأَثْنَى عَلَيْهِ، رَفَعَا ذَلِكَ إِلَى اللَّهِﻷ- وَهُوَ أَعْلَمُ - فَيَقُولُ: لِعَبْدِي عَلَيَّ إِنْ تَوَفَّيْتُهُ أَنْ أُدْخِلَهُ الْجَنَّةَ، وَإِنْ أَنَا شَفَيْتُهُ، أَنْ أُبْدِلَ لَهُ لَحْمًا خَيْرًا مِنْ لَحْمِهِ، وَدَمًا خَيْرًا مِنْ دَمِهِ، وَأَنْ أُكَفِّرَ عَنْهُ سَيِّئَاتِهِ».

۲۰۶. «از عطاء بن یسار روایت شده است که گفت: هرگاه بنده [ی خدا] بیمار شود، خداوند دو فرشته را به سویش می‌فرستد [و به آنان] می‌فرماید: بنگرید [و ببینید] که به عیادت‌کنندگانش چه می‌گوید؟ پس [وقتی عیادت‌کنندگان پیش او می‌آیند]، خدا را حمد می‌گوید و او را سپاس و ستایش می‌کند، کلام بیمار را نزد خدای متعال می‌برند و خدا -که از همه کس به احوال بندگانش آگاه‌تر است- می‌فرماید: برای بنده‌ام بر عهده‌ی من باشد که اگر جان او را گرفتم، او را وارد بهشت کنم و اگر او را شفا دادم، گوشت و خونش را عوض کنم و بهتر از آن را به او ببخشم (جان دوباره به او ببخشم) و این که گناهانش را پاک کنم» [۵۳].

[۵۳] نکته: راوی حدیث، صحابه نیست و در حدیث اشاره نکرده است که پیامبر جفرمود ... اما آنچه از حدیث فهمیده می‌شود این است که حدیث سخن خود او نیست، زیرا در حدیث سخن خداوند آمده است؛ پس حتماً عطاء بن یسار حدیث را از یکی از یاران پیامبر جشنیده است، در غیر این صورت حدیث مقطوع خواهد بود.