احادیث قدسی

بخاری، کتاب «الرقاق» باب: [صِفَةِ الجَنَّةِ وَالنَّارِ]

۳۸۷- «عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الخُدْرِيِّس: أَنَّ النَّبِيَّ جقَالَ: إِذَا دَخَلَ أَهْلُ الجَنَّةِ الجَنَّةَ، وَأَهْلُ النَّارِ النَّارَ، يَقُولُ اللَّهُ: مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ مِثْقَالُ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ مِنْ إِيمَانٍ فَأَخْرِجُوهُ، فَيَخْرُجُونَ قَدْ امْتُحِشُوا، وَعَادُوا حُمَمًا، فَيُلْقَوْنَ فِي نَهَرِ الحَيَاةِ، فَيَنْبُتُونَ كَمَا تَنْبُتُ الحِبَّةُ فِي حَمِيلِ السَّيْلِ - أَوْ قَالَ: حَمِيَّةِ، وَقَالَ النَّبِيُّ ج: أَلَمْ تَرَوْا أَنَّهَا تَنْبُتُ صَفْرَاءَ مُلْتَوِيَةً».

۳۸۷. «از ابوسعید خدریسروایت شده است که پیامبر جفرمودند: «وقتی که بهشتیان وارد بهشت می‌شوند و دوزخیان وارد دوزخ، خداوند خطاب به فرشتگانش می‌فرماید: هرکس را که به اندازه‌ی سنگینی دانه‌ی خردلی ایمان در دلش وجود دارد، از آتش بیرون بیاورید، انگاه آن افراد در حالی که سوخته و سیاه و تبدیل به زغال شده‌اند، از آتش بیرون آورده و در رودخانه‌ی حیات انداخته می‌شوند و آنان همچون آن دانه‌ای که در مسیر سیل -یا (شک راوی) در وسط سیل- می‌روید، جان می‌گیرند و پیامبر جفرمودند: دیده‌اید که چگونه زردفام و خمیده و پیچان، می‌روید».