احادیث قدسی

حدیث: مؤمن آنقدر به پروردگارش نزدیک می‌شود که خداوند حجاب رحمتش را بر او می‌اندازد

۳۵۳- «عَنْ صَفْوَانَ بْنِ مُحْرِزٍ، قَالَ: بَيْنَا ابْنُ عُمَرَ يَطُوفُ، إِذْ عَرَضَ رَجُلٌ، فَقَالَ: يَا أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ - أَوْ قَالَ: يَا ابْنَ عُمَرَ - هَلْ سَمِعْتَ النَّبِيَّ جفِي النَّجْوَى؟ فَقَالَ سَمِعْتُ النَّبِيَّجيَقُولُ: يُدْنَى المُؤْمِنُ مِنْ رَبِّهِ - وَقَالَ هِشَامٌ: يَدْنُو المُؤْمِنُ (أَيْ مِنْ رَبِّهِ) - حَتَّى يَضَعَ عَلَيْهِ كَنَفَهُ فَيُقَرِّرُهُ بِذُنُوبِهِ، تَعْرِفُ ذَنْبَ كَذَا؟ يَقُولُ: أَعْرِفُ، يَقُولُ: رَبِّ! أَعْرِفُ، مَرَّتَيْنِ، فَيَقُولُ: سَتَرْتُهَا فِي الدُّنْيَا، وَأَغْفِرُهَا لَكَ اليَوْمَ، ثُمَّ تُطْوَى صَحِيفَةُ حَسَنَاتِهِ، وَأَمَّا الآخَرُونَ - أَوِ الكُفَّارُ - فَيُنَادَى عَلَى رُءُوسِ الأَشْهَادِ: ﴿هَٰٓؤُلَآءِ ٱلَّذِينَ كَذَبُواْ عَلَىٰ رَبِّهِمۡۚ أَلَا لَعۡنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلظَّٰلِمِينَ﴾[هود: ۱۸]».

۳۵۳. «صفوان بن مُحرز می‌گوید: ابن عمربدر حال طواف کعبه بود که مردی در مقابلش ایستاد و عرض کرد: ای ابا عبدالرحمن یا (شک راوی) گفت: ای ابن عمر! آیا در باره‌ی گفتوگوی بنده با پروردگارش در قیامت از پیامبر جچیزی شنیده‌ای؟ ابن عمربگفت: شنیدم که پیامبر جفرمودند: «مؤمن را آنقدر به پروردگارش نزدیک می‌کنند (و هشام -یکی از راویان- گفت: ابن مر گفت: مؤمن آنقدر به پروردگارش نزدیک می‌شود) که خداوند، حجاب رحمتش را بر او می‌پوشاند و گناهانش را برایش برمی‌شمارد [و می‌فرماید:] آیا فلان گناهت را شناختی (آیا به گناهانت اعتراف می‌کنی و آن‌ها را به یاد داری)؟ بنده می‌گوید: [خدایا! گناهانم را] شناختم (بله، به گناهانم اعتراف می‌کنم و آن‌ها را به یاد دارم)، خدایا! [گناهانم را] شناخت (بله، به گناهانم اعتراف می‌کنم و آن‌ها را به یاد دارم)، خداوند می‌فرماید: آن را در دنیا برایت پوشاندم و امروز نیز آن را برایت می‌بخشم. سپس پرونده‌ی حسناتش (اعمال نیکش) پیچیده می‌شود (در روایت دیگری چنین آمده است: سپس پرونده‌ی حسناتش به او داده می‌شود)، اما در مورد دیگران یا (شک راوی) کفار، در برابر دیده‌ی گواهان ندا زده می‌شود: ﴿هَٰٓؤُلَآءِ ٱلَّذِينَ كَذَبُواْ عَلَىٰ رَبِّهِمۡۚ أَلَا لَعۡنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلظَّٰلِمِينَ﴾[هود: ۱۸]. «اینان بر پروردگار خود دروغ بسته‌اند، هان! نفرین خدا بر تمگران باد»» [۹۵].

قسطلانی می‌گوید: بخاری این حدیث را در باب «الـمظالم»، «الأدب» و «التوحید» و مسلم آن را در باب «التوبة» و نسائی آن را در باب «التفسیر» و «الرقائق» و ابن ماجه در باب «السنة» روایت کرده است.

[۹۵] حدیث به این امر اشاره دارد که در آخرت ستر و حجاب که کنایه از رحمت خداوند است، شامل کسانی خواهد شد که در دنیا تظاهر به گناه نکرده باشند، اما کسی که علناً گناه انجام دهد و تظاهر به آن بکند و به آن نیز افتخار کند، شایستگی ستر خداوند را ندارد و جزو ظالمان خواهد بود. [شرح قسطلانی بر صحیح بخاری].