مسلم، باب [تحریم الکبر]
۲۷۰- «عن أبي هريرة وأبي سعيد الخدريبقالا: قال رسول الله ج: الْعِزُّ إِزَارُهُ وَالْكِبْرِيَاءُ رِدَاؤُهُ فَمَنْ يُنَازِعُنِى عَذَّبْتُهُ».
۲۷۰. «از ابوهریره و ابوسعید خدریبروایت شده است که گفتند: پیامبر جفرمودند: کبریا و بزرگی، ردایش و عزت و عظمت، تن‌پوش او هستند (یعنی صفات ملازم و مخصوص خداوند متعال است). [و خداوند می‌فرماید:] هرکس [در این صفات] با من منازعه کند، او را عذاب خواهم داد» [۶۹].
[۶۹] «ومن ینازعني عذبته» یعنی هرکس در پی متخلق‌شدن به این صفات و مشارکت با من در آن‌ها باشد، او را عذاب می‌دهم، زیرا این صفات تنها شایسته‌ی من است. اما به کاربردن کلمات «إزار ورداء» از باب استعاره هستند؛ به عنوان نمونه، عرب می‌گوید: «فلان شعاره الزهد ودثاره التقوی» به این معنی است که صفت او زهد و تقوی می‌باشد و این صفت به گونه‌ای در او رسوخ کرده که هرگز از او جدا نمی‌شوند. در مورد خداوند نیز کلمات «إزار و رداء» به این معنی هستند که چون «إزار و رداء» به انسان چسبیده‌اند و انسان بدون آن‌ها هرگز در جامعه ظاهر نمی‌شود و جمال و زیبائیش با آن‌ها نمایان می‌شود و ملازم او هستند، کبریا و عظمت نیز دو صفتی هستند که خاص و ملازم خداوند هستند و مقتضای خداییش چنین صفاتی می‌باشند.