ذریه مبارک
این چنین این خانه مبارک بر مودت و رحمت و محبت پابرجا بود و خدیجه لاز هیچ کوششی برای داخل کردن خوشبختی و خوشحالی به قلب پیامبر محبوب صدریغ نمیکرد. در روزی از روزها پیامبر صبه خانه برگشت و همسر مهربانش مژده بزرگی را به او داد؛ به او خبر داد که حامله است. قلب پیامبر محبوب صبه خاطر آن مژده بزرگ از خوشحالی جنبید.
خدیجه در نهایت خوشحالی و شادمانی و خوشبختی بود، زیرا احساس میکرد و بلکه یقین میکرد که شوهرش صجایگاه بزرگی خواهد داشت؛ از این رو خدیجه آرزو میکرد که خداوند از محمد صفرزندی را به او عطا نماید. لحظه انتظار به سر رسید، لحظهای که در آن خدیجه اولین فرزند را برای پیامبر محبوب صبه دنیا آورد. نام این فرزند، قاسم ـ که پیامبر صاین کنیه را به او داد ـ بود. سپس ذریه مبارک پشت سر هم آمد و پس از قاسم، زینب و ام کلثوم و فاطمه به دنیا آمدند. ولادت این چهار فرزند (یعنی قاسم و زینب و ام کلثوم و فاطمه) قبل از نبوت حضرت محمد صبود. سپس بعد از نبوت، عبدالله ـ کسی که مشهور به طیب و طاهر بود ـ از خدیجه متولد شد.
ابن عباس فرزندان رسول الله صاز خدیجه طاهره را آورده و میگوید: خدیجه برای رسول الله صدو پسر و چهار دختر به نامهای قاسم، عبدالله، فاطمه، ام کلثوم، زینب و رقیه به دنیا آورد [۲۴]. اما ابراهیم از ماریه قبطیه لبود. پسران پیامبر صهمگی در کودکی فوت کردند. و دخترانش همگی دین اسلام را درک کرده و اسلام آوردند و هجرت نمودند. رقیه و ام کلثوم با عثمان بن عفان ازدواج کردند. زینب همسر ابوالعاص بن ربیع بن عبد شمس بود و فاطمه همسر علیبن ابیطالب ش بود [۲۵].
همه دختران پیامبر صبه جز فاطمه در زمان حیات پیامبر صوفات یافتند و فاطمه نیز شش ماه پس از وفات پیامبر صاز دنیا رفت.
پیامبر صبا سینه باز به خانواده مبارکش نگاه میکرد. همهشان زندگی آرام و زیبا در نهایت صفا و صمیمیت و خوشبختی داشتند.
خدیجهلهمسر نمونهای بود. میدانست که چگونه خوشبختی را داخل قلب شوهرش صو فرزندانش گرداند و هر اندازه زندگیاش با پیامبر محبوب صادامه مییافت، محبت و دوستیاش نسبت به او زیاد میشد و بیشتر او را خوشحال و شادمان میکرد. پیامبر صعابد و زاهدی بود که قلب و اعضایش با خداوند ـ أـ تعلق بسته بود. و از این خانه مبارک، فاطمه بیرون آمد؛ کسی که بعداً سرور زنان بهشتی و مادر حسن و حسین (سروران جوانان بهشتی) و همسر یکی از عشره مبشره (علی س) شد. چه خانه مبارکی که بر تمام هستی برکت و خیر را منتشر کرد و همه هستی را با ایمان عطرآگین کرد.
[۲۴] دلائل النبوة، اثر بیهقی، ۲/۷۰. [۲۵] تهذیب الأسماء و الصفات، ۱/۲۶.