اینک زمان رحلت فرا رسیده
پس از یک قرن حیات، اسماءلبا شادیها و غمهایش که با قتل پسرش، خاتمه یافت بر بستر مرگ خوابید تا به محبوبانی که پیش از او به سرای نعمتهای جاویدان رفتهاند، ملحق شود.
ابن سعد میگوید: اسماء پس از چند شب بعد از شهادت پسرش وفات یافت. شهادت پسرش، سیزدهم ماه جمادیالاول سال ۷۳ هجری بود [۳۰۵].
ذهبی میگوید: گویم: اسماء آخرینِ مردان و زنان مهاجر بود [۳۰۶].
این چنین ذات النطاقین رحلت کرد پس از آنکه سطرهایی از نور بر پیشانی تاریخ نگاشت... و ما همچنان سیرت عطرآگینش را که با بوی خوشِ صداقت و اخلاص و بذل و بخشش و ایثار و فداکاری، تمام دنیا را پُر کرد، یاد میکنیم.
خداوند از وی راضی باد و او را راضی و خشنود گرداند و بهشت برین را جایگاهش گرداند!
[۳۰۵] طبقات ابن سعد، ۸/۲۵۵؛ و مستدرک حاکم، ۴/۶۵. [۳۰۶] سیر أعلام النبلاء، اثر ذهبی، ۲/۲۹۶.