جبران آنچه از دست رفته است
صفیه لدر طاعت و عبادت خداوند متعال میکوشید تا فرصتهایی را که از دست داده، جبران کند. او آرزو میکرد که ای کاش همان اولین لحظهای که محمد مصطفی صمبعوث شد، اسلام میآورد تا هر لحظهای را در طاعت خدا و در کنار پیامبرش صغنیمت شمارد.
به خاطر همین لحظهای از عمرش را بدون طاعت و عبادت خداوند نمیگذارند. نزدیکیاش با پیامبر صسبب آن شده بود که وی آنچه در دین و دنیایش که به وی نفع و فایده میرساند، در حضور پیامبر صیاد بگیرد. او مستقیماً از منبع و سرچشمه پاک و صاف سیراب میشد؛ پس از اخلاق و سنت و روش و مهربانی و دلسوزی و بصیرت و دانش پیامبر صبرمیگرفت... بلکه او نشست تا بیشتر و بیشتر آیاتی از کتاب خدا حفظ کند و مشغول نقل سنت پیامبر صبه زنان پیرامونش میشد تا این فرموده خداوند را عملی سازد که میفرماید: ﴿وَٱذۡكُرۡنَ مَا يُتۡلَىٰ فِي بُيُوتِكُنَّ مِنۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ وَٱلۡحِكۡمَةِۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا ٣٤﴾[الأحزاب: ۳۴]. «آنچه را در خانههاى شما از آیات خداوند و حکمت و دانش خوانده مىشود یاد کنید؛ خداوند لطیف و خبیر است».