٣١- باب النّهی عن الکلام فی الکیفیّة
در این باب ده حدیث نقل شده که آقای بهبودی فقط سه روایت ٣ و ٧ و ١٠ را صحیح دانسته و مجلسی نیز حدیث ٢ و ٧ را صحیح و ٤ و ٦ را همطراز صحیح محسوب کرده است.
* حدیث ١- به واسطۀ «سهل بن زیاد» ضعیف و آخر آن مرسل است.
* حدیث٢- که مجلسی صحیحش شمرده به واسطۀ احمد برقی قابل اعتماد نیست. متن حدیث نیز مشکوک است زیرا غیرمستقیم می‌خواهد بگوید، امام ÷ آیه را در جای خود استعمال نکرده. زیرا اگر به قرآن مراجعه کنیم به وضوح می‌بینیم که آیۀ ٤٢ سورۀ نجم دربارۀ نتیجه و منتهای سعی و اعمال بشر است که با خداست، نه منتهای کلام، و آیه اصلاً و ابداً به سخن‌گفتن یا سخن‌نگفتن از خدا ارتباطی ندارد!
* حدیث ٣- به نظر ما سند آن به واسطۀ علیّ بن ابراهیم که به تحریف قرآن قائل بوده و پدرش که مجهول‌الحال است، اعتبار ندارد. در متن آن اشکالی به نظر نمی‌رسد.
* حدیث ٤- سند آن مجهول و به واسطۀ احمد برقی[٣٧٠] فاقد اعتبار است.
١٢١* حدیث ٥- سند آن صرف‌نظر از احمد برقی، مرفوع است علاوه بر این «حسین بن مَیّاح» چنانکه غضائری و علّامۀ حلی و سائرین گفته‌اند اهل غلوّ و ضعیف است.
* حدیث ٦- سند آن به واسطۀ «ابن فضّال» واقفی بی‌اعتبار است.
* حدیث ٧- به نظر ما سند آن به واسطۀ احمد برقی قابل اعتماد نیست. متن آن ایرادی ندارد.
* حدیث ٨- مرفوع است ولی متن آن ایرادی ندارد.
* حدیث ٩- مرسل و به واسطۀ «حسن بن علی فضّال» واقفی بی‌اعتبار است.
* حدیث ١٠- سند آن به قول مجلسی مجهول است.
[٣٧٠]- برای آشنایی با وی رجوع کنید به صفحه ١٠٠ و ٩١٩ کتاب حاضر.