٤٨- باب فی أنّه لا یکون شیء فی السّماء والأرض إلا بسبعة
این باب مشتمل بر دو حدیث است که مجلسی هر دو را مجهول شمرده است، امّا شگفتا که آقای بهبودی علی‌رغم آنکه در سند نخست روایت اوّل «حسین بن سعید» غالی وجود دارد، سند هر دو روایت را پذیرفته است! امّا احتمالاً چون ترغیب خصال مذکور در حدیث دوّم با حدیث اوّل، یکسان نیست، متن حدیث دوّم را در «صحیح‌الکافی» ذکر نکرده است. والله أعلم.
دیگر آنکه از نحوۀ استعمال دو فعل «قَضی» و «أرادَ» در قرآن کریم می‌توان دریافت که در کتاب خدا میان «قضاء» و «ارادۀ» حق متعال فرقی نیست، چنانکه یکجا می‌فرماید:
﴿أَرَادَ شَيًۡٔا أَن يَقُولَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ﴾ [یس: ٨٢]
«هرگاه چیزی را بخواهد می‌گوید: باش پس می‌باشد».
و در جای دیگر می‌فرماید:
﴿وَإِذَا قَضَىٰٓ أَمۡرٗا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ﴾ [البقرة: ١١٧]
«و چون به [وجود] چیزی حکم کرده باشد می‌گوید باش پس می‌باشد».
در حالی که این دو روایت «اراده» و «قضای» الهی را دو چیز شمرده است!