عرض اخبار اصول بر قرآن و عقول - بت شکن- جلد اول

١١١- باب فی أنّ الأئمّة علیهم السلام بمن یشبهون ممّن مضی وکراهیة القول فیهم بالنّبوّة

این باب شامل هفت روایت است. بهبودی جُز حدیث سوّم، هیچ یک از احادیث این باب را صحیح ندانسته است. مجلسی حدیث ١ و ٢ و ٥ و ٦ را حسن و ٤ را موثّق و ٧ را ضعیف و ٣ را صحیح شمرده است.

کلینی در گواهی عنوان این باب، ادّعای نبوّت أئمّه را مکروه شمرده و معلوم می‌شود قول به نبوّت أئمه را حرام نمی‌داند!!! در حالی که صرف‌نظر از روایات بسیاری‌ که در این‌ موضوع در کتب منقول است، در همین باب، در حدیث سوّم ـ که هردو «محمّدباقر» آن‌را صحیح دانسته‌اند ـ امام صادق ÷ قاطعانه فرموده: «إنَّ اللهَ ـ عَزَّذِکرُهُ ـ ختم بنبیّکم النّبیّین فلا نبيَّ بعده أبداً = همانا خدای ـ عزّذکره ـ انبیاء را به پیغمبر شما ختم فرمود بنابراین بعد از او تا أبد هیچ پیامبری نیست». و در خبر ششم می‌گوید: امام صادق ÷ فرموده: هر که ما را پیغمبر بداند گوش و چشم و پوست و گوشت و خونم از آنان بیزار است و خدا و رسولش از ایشان بیزار باد. اینان بر دین من و دین نیاکانم نیستند [و از اسلام خارج‌اند].

نمی‌گوییم: چرا کلینی به قرآن توجّه نکرده که فرموده:

﴿مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَآ أَحَدٖ مِّن رِّجَالِكُمۡ وَلَٰكِن رَّسُولَ ٱللَّهِ وَخَاتَمَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ﴾ [الأحزاب: ٤٩]

«محمّد پدر هیچ یک از مردانتان نیست ولی فرستادة خدا و کسی است که پیامبران به او خاتمه می‌یابند».

زیرا می‌دانیم‌که وی با قرآن چندان آشنا نبوده‌است ولی گویا حتّی دلالت روایات خود را خوب در نمی‌یافته و با وجود روایاتی که خود نقل کرده، قول به نبوّت أئمّه را مکروه شمرده است!!

در انتهای حدیث ششم ادّعاهایی آمده که به احتمال قوی افزودۀ جاعلین است و أئمّه را خزانه‌داران علم خدا و مترجمین امر الهی و حجّت بر خلق دانسته که در صفحات قبل دربارۀ این مسائل سخن گفته‌ایم. (از جمله صفحات ٧٨ و ٣٦٠ و ٣٧٩). همچنین برای أئمّه ادّعای عصمت کرده که معصوم‌بودن غیر نبیّ ریشه در قرآن ندارد و ادّعایی بی‌دلیل است. و عصمت انبیاء نیز چنان است که در قرآن بیان شده.

در حدیث هفتم به امام صادق ÷ افترا بسته‌اند که فرموده: أئمّه به منزلۀ پیامبراند جُز اینکه پیغمبر نیستند و زنانی که [بیش از چهار] برای رسول خدا ص حلال بودند، برای أئمّه حلال نیستند. در حالی که امام صادق ÷ بهتر از سایرین می‌داند که تفاوت پیامبر با أئمّه بیش از اینهاست. از آن جمله: معراج، وجوب نماز شب بر آن حضرت و عدم وجوبش بر غیر او، حرمت ازدواج با بیوگان آن حضرت، حرمت‌ بلندکردن صدا در محضرش، جواز نکاح با وی به لفظ هبه و.......

حدیث اوّل و چهارم این باب مشابه حدیث پنجم باب ١١٢ است که ما قبلاً روایات باب مذکور را در باب ٦١ کتاب حاضر (ص ٤١١ به بعد) بررسی کرده‌ایم.

حدیث سوّم» این باب نیز – چنانکه گفتیم – مکذّب حدیث دوّم باب ٩٨ است.