١٤٦- باب ما یجب على النّاس عند مضی الإمام علیه السلام
این باب دارای سه حدیث است که مجلسی حدیث ١ و ٣ را صحیح و حدیث ٢ را حسن ارزیابی کرده و آقای بهبودی نیز حدیث ١ و ٣ را صحیح دانسته است.
احادیث این باب حاوی مطلب مفیدی نیست و قرن‌هاست که به سبب ناموجود بودن امام ظاهر، قابل عمل نیست. در این احادیث امام دربارۀ زمان در دسترس نبودن امام سخنی نگفته است.
به نظر ما آنچه حضرت علی ÷ دربارۀ انتخاب امام و امیر مسلمانان فرموده، تکلیف مردم را کاملاً روشن ساخته و موافق است با آیۀ شریفۀ:
﴿وَأَمۡرُهُمۡ شُورَىٰ بَيۡنَهُمۡ﴾ [الشّوری: ٣٨]
آن حضرت فرموده: «إنّما الشّوری للمهاجرین والأنصار فإن اجتمعوا علی رجل وسمّوهُ إماماً کان ذلك لِلّهِ رضى = همانا شورا [و مشورت کردن در امر تعیین امام] از آنِ مهاجرین و انصار است، پس اگر بر مردی اتّفاق کردند و او را امام نامیدند، این کار مورد رضای حقّ تعالی است». (نهج البلاغه، نامۀ ششم) بدیهی است زمانی که مهاجر و انصار در میان نیستند باید سایر مؤمنین به این کار اقدام کنند.