١٢٥- باب الإشارة والنّصّ علی علی بن الحسین علیه السلام
این باب مشتمل است بر چهار حدیث که آقای بهبودی هیچ یک را صحیح ندانسته است. مجلسی حدیث ١و٢ را ضعیف و ٣ را حسن و ٤ را مجهول شمرده است. ملاحظه می‌کنید که برای منصوصیّت أئمّه دلیل و مدرک صحیح ندارند.
* حدیث ١ و ٢- به قول مجلسی حدیث نخست این باب، قسمت اخیر حدیث ششم باب ١٢٢ است که کلینی آن را تقطیع کرده و مجدّداً در اینجا آورده است. حدیث اوّل و دوّم این باب هر دو منقول از «ابو الجارود» است که او را قبلاً معرّفی کرده‌ایم (ص١٠٠). دو حدیث مذکور با حدیث سوّم این باب موافق نیستند زیرا در این دو می‌گوید: امام حسین وصیّت‌نامۀ خود را به دخترش فاطمه داد ولی در حدیث سوّم گفته است: به أمّ سلمه سپرد! دربارۀ این دو حدیث رجوع کنید به آنچه دربارۀ احادیث باب ٩٨ گفته‌ایم.
* حدیث ٣- جالب است که مجلسی حدیث «سَیف بن عَمیرَه» را که مورد لعن ائمّه قرار گرفت، «حسن» شمرده است! راوی دیگر نیز «علیّ بن الحَکَم» است که قبلاً معرّفی شده است (ص ٢٨١).
* حدیث ٤- فقط در نسخۀ صفوانی مذکور بوده و نُسَخ دیگر کافی فاقد آن است. اگر این حدیث در باب بعدی می‌آمد، مناسب‌تر بود.