٥٨- باب الهدایة أنّها من الله عزّوجلّ
این باب مشتمل بر چهار حدیث است که آقای «بهبودی» فقط حدیث سوّم را صحیح دانسته و در «صحیح الکافی» آورده است. «مجلسی» حدیث ١ و ٢ و ٤ را مجهول و حدیث ٣ را حسن شمرده است.
کلینی احادیث این باب را بار دیگر در جلد دوّم «اصول کافی» در باب «في ترك دعاء النّاس» (ص ٢١٢ به بعد) تکرار کرده و در آنجا حدیث اوّل این باب به عنوان حدیث دوّم و حدیث دوّم این باب ـ با مختصر تفاوت لفظی ـ به عنوان حدیث هفتم و حدیث سوّم به عنوان حدیث چهارم و حدیث چهارم به عنوان حدیث سوّم باب مذکور، نقل شده است.
جالب است که در حدیث نخست، امام صادق می‌فرماید: «یا ثابت! ما لکم ولِلنّاس، کُفّوا عَن النّاس ولا تَدعوا أحداً إلى أمرکم = ای ثابت [بن سعید] شما را با مردم چه کار؟ از مردم دست بردارید و احدی را به مذهب خود دعوت نکنید». و در حدیث چهارم نیز سائل را از دعوت به تشیّع بازمی‌دارد. ولی مسؤولین حکومت ایران، دست از مردم ـ حتّی مردم خارج از ایران ـ برنمی‌دارند و شب و روز مردم را به تفرقۀ مذهبی دعوت کرده و برای شیعه‌کردن مردم سایر مناطق، از بیت‌المال مردم فقیر ایران، هزینه‌های هنگفت، خرج می‌کنند!
بدین ترتیب، «کتاب التّوحید» اصول کافی پایان پذیرفت و در صفحات آینده به نقد و بررسی «کتاب الحجّة» می‌پردازیم. إن شاء الله تعالى.