١٢٦- باب الإشارة والنّصّ علی أبی جعفر علیه السلام
در این باب چهار حدیث آمده که مجلسی حدیث ١ و ٢ را مجهول و ٣ را ضعیف و سند اوّل حدیث ٤ را ضعیف و سند دوّم آن‌را موثّق شمرده، آقای بهبودی نیز هیچ‌یک از احادیث این باب را صحیح ندانسته است.
مجلسی دربارۀ سند روایت اوّل می‌گوید: بعید است که خلَف سوّم حضرت سجّاد ÷، یعنی نتیجۀ آن حضرت، مستقیماً از امام باقر حدیث نقل کند.
دو حدیث نخست می‌گویند: علیّ بن الحسین ÷ هنگام وفات صندوق و کتب خود را به فرزندش حضرت باقر ÷ سپرد. طبیعی است هر که می‌خواهد از دنیا برود کتب و صندوق و چیزهای مخصوص خود را به فرزندی که امین می‌داند می‌سپارد. امّا از این مطلب امامت منصوص مِن عندالله که مقصود کلینی است، استخراج نمی‌شود. علاوه بر این، پیامبر که سواد نداشت تا از کتاب استفاده کند. پس کتب مذکور چه کتبی بوده که در تاریخ هیچ کس از آنها خبر ندارد مگر چند راوی مجهول و ضعیف؟! همچنین رجوع شود به مطالبی که در باب ٩٨ گفته‌ایم.
«وشّاء» که قبلاً با او آشنا شده‌ایم (ص ١٤٧) در دو حدیث أخیر این باب می‌گوید: یکی از فرزندان امام حسن ÷ به یکی از کارگزاران عمر بن عبدالعزیز گفته است که دفتر موقوفات و صدقات پس از حضرت علی نزد امام حسن و پس از او نزد امام حسین و پس از او نزد حضرت سجّاد و پس از او نزد حضرت باقرـ عَلَیهِمُ السَّلام ـ بوده است. که این ادعا نیز مُثبِت امامت منصوص من عندالله نیست.