١٦٠- باب ما أمر النّبی صلی الله علیه وآله وسلم بالنّصیحة لأئمّة المسلمین واللّزوم لجماعتهم ومَن هُم؟
در این باب پنج حدیث آمده که مجلسی هر دو سند حدیث اوّل را موثّق و حدیث ٢ را مرسل و ٣ را صحیح و ٤ و ٥ را ضعیف ارزیابی کرده است. آقای بهبودی حدیث اوّل و سوّم این باب را صحیح دانسته است.
احادیث این باب مسلمین را به وحدت و اتّحاد و اجتناب از جدایی مسلمان از مسلمانان دیگر، دعوت کرده و کاملاً مورد قبول ماست و بر سر و چشم ما جای دارد. مگر حدیث دوّم که به قصد تفرقه جعل شده است و البتّه از فردی چون «علی بن الحکم» جُز این انتظار نمی‌رود. در این حدیث به یکی از أئمّۀ فقه تهمت زده که حدیث امام را پاره کرده است! آیا باید هر تهمتی را نسبت به مسلمان، بپذیریم و بدون هیچ مخالفت و یا اظهار تردید، در کتاب خود نقل کنیم؟ به نظر ما علمای شیعه با عمل به روایات کتبی از قبیل «کافی» و نظایر آن، راه خود را از مسلمین جدا کرده و بدعت‌ها و خرافاتی را به نام امام نشر داده‌اند و مسلمین دیگر را منحرف و خـود را متدّین شمرده‌اند!