موقف اهل سنت در برابر جریان کربلا و شهادت حسین بن علی ب:
اهل سنت و الجماعت که اکثریت مسلمانان را در کشور‌های اسلامی تشکیل می‌دهند از فاجعۀ دردناکی که در سرزمین کربلا برای نوادۀ پیامبر ج یعنی حسین بن علی ب و سایر همراهان وی رخ داد، هیچگاه خوشحال نبوده بلکه بسیار ناراحت و افسرده‌اند، و موقف دینی و شرعی ایشان در مورد شهادت نوادۀ پیامبر ج طوری‌که در برخی از کتاب‌های ایشان آمده این است که الله تعالی به حسین بن علی و همچنان به برادر بزرگش حسن بن علی بکه قبل وی به شهادت رسیده بود، الله تعالی به هردو برادر که در اوج عزت وقدرت اسلام تربیت وجوان شده، رنج وزحمت هجرت، جهاد، تکالیف وزحمات زیادی را مثل دیگران متحمل نشده بودند، با ارزانی داشتن نعمت رفیع شهادت به هردوی آن‌ها عزت و کرامت بیشتر بخشیده، تاج و لقب (سيدا شباب الجنة) بودن را نصیب ایشان کرد، اما بدون شک قتل ایشان مصیبت بسیار بزرگ و فاجعۀ جبر آن نا پذیر بود.
خداوند متعال در هنگام بروز همچو مصایب، مسلمانان را به صبر و خواندن استرجاع توصیه نموده، بشارت و مژدۀ رحمت و صلوات را به صبر کنندگان عنایت نموده، فرموده است:
﴿وَٱلثَّمَرَٰتِۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ١٥٦ أُوْلَٰٓئِكَ عَلَيۡهِمۡ صَلَوَٰتٞ مِّن رَّبِّهِمۡ وَرَحۡمَةٞۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُهۡتَدُونَ١٥٧﴾[البقرة: ۱۵۵-۱۵۷].
«و مژده ده شکیبایان را [همان] کسانىکه چون مصیبتى به آنان برسد مىگویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مىگردیم بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگار‌شان [باد] و راهیافتگان [هم] خود ایشانند».
اهل سنت و الجماعت در عین حالی‌که قتل و کشته‌شدن نوادۀ پیامبر حسن بن علیبرا یک مصیبت و فاجعۀ بزرگ تلقی می‌کنند، اما از طرف دیگر به تأسی از آیات و نصوصی‌که در هنگام مصیبت مسلمانان را به صبر و تحمل توصیه نموده از هرگونه ناله و فریاد منع نموده است، زنجیر و قمه‌زدن‌ها، کندن و خون‌آلود نمودن سر و روی، چاک‌نمودن گریبان‌ها و برپانمودن مراسم و مجالس ماتم را طوری‌که برخی از مدعیان محبت اهل بیت چنین اعمال را انجام می‌دهند، بر اساس احادیث و روایات صحیح و صریح، حرام وغیر شرعی می‌دانند.
چنانچه در صحیح مسلم از عبد الله بن مسعود سروایت شده که پیامبر ج فرمودند: «لَيْسَ مِنَّا مَنْ ضَرَبَ الْخُدُودَ، أَوْ شَقَّ الْجُيُوبَ، أَوْ دَعَا بِدَعْوَى الْجَاهِلِيَّةِ» [۱۱۷]. «کسیکه در وقت مصبت سر و روریش را بزند و یا گریبان‌هایش را پاره کند و یا مانند صداهای دوران جاهلیت سر و صدایش را بلند کند، چنین شخص باید خودش را از پیروان من حساب نکند».
و در یک روایت دیگر آمده است که پیامبر ج از چنین اعمال بیزاری، نفرت و انزجار خود را اعلان نمودند، چنانچه ابو موسی اشعری در این مورد فرموده است: «فَإِنَّ رَسُولَ اللهِ ج بَرِئَ مِنَ الصَّالِقَةِ، وَالْحَالِقَةِ، وَالشَّاقَّةِ» [۱۱۸]. «پیامبر ج از از زنی‌که در وقت مصیبت رویش را می‌کند و یا به عبارت دیگر پرت می‌کند و یا موی سرش را می‌کند و یا گریبانش را پاره می‌کند، اظهار برائت نموده است».
علامه ابن عابدین صاحب فتاوای شامی برپانمودن چنین محافل را از جملۀ بدعات روافض معرفی نموده است [۱۱۹].
و این اعمال را نه تنها اهل سنت حرام و مرتکب آن را گنهگار می‌دانند، بلکه برخی از امامان و پیشوایان اهل بیت و مراجع اهل تشیع نیز آن را حرام و غیر مشروع قرار داده، از آن به شدت منع نموده‌اند.
چنانچه ابو جعفر قمی می‌گوید: امیر المؤمنین علی بن ابی طالب فرموده‌اند: لباس سیاه به تن نکنید، چون لباس سیاه لباس فرعون است [۱۲۰].
همچنان در کتاب اصول کافی در روایتی که متضمن وصیت رسول الله ج به دخترش فاطمه بمی‌باشد، از قول ایشان نقل شده: «به هنگام وفات من صورتت را چنگ مزن، شیون و زاری برپا مکن و بر جنازۀ من نوحه سرا مگمار».
و در کتاب نهج البلاغة روایت شده که علی بن أبی طالب سبه هنگام شستن و کفن پوشاندن رسول الله ج چنین گفته‌اند: «اگر شما ما را از گریه و زاری نهی نکرده و به صبر و شکیبایی ارشاد‌مان نفرموده بودید، اشک دیدگان را با گریستن بر شما تمام می‌کردیم» [۱۲۱].
با توجه به روایات و شواهد گذشته که در کتب معتبر مذهب اهل تسنن و اهل تشیع تذکر گردیده است، این حقیقت ثابت شد که برپانمودن مراسم تاسوعا و عاشورا و سایر مراسم عزاداری ونوحه‌سرایی مخالف ارشادات و رهنمود‌های رسول الله ج و اهل بیت ایشان می‌باشد.
[۱۱۷] صحیح مسلم (ص: ۹۹ برقم: ۱۰۳). [۱۱۸] صحیح مسلم (ص: ۱۰۰ برقم: ۱۰۴). [۱۱۹] «وإنما الروافض لـما ابتدعوا إقامة الـمأتم وإظهار الحزن یوم عاشوراء.. »حاشیة رد المحتار- (ج ۲/ ص ۴۶۰). [۱۲۰] من لا یحضره الفقیه ص: ۵۱. [۱۲۱] نهج البلاغة خطبة: ۲۳۵.