عبادت از ديدگاه شرع:
عبادت از نظر شرعی تنها به معتى خضوع و فروتنى نیست، بلکه خضوع و فروتنى که توأم با اعتقاد به عظمت فوق العادۀ معبود، و اعتقاد به سلطه و احاطۀ غیبى و فوق العادۀ او از لحاظ علم و قدرت او باشد، سلطه و احاطه‌اى که کنه و ماهیتش قابل ادراک نیست.
عبادت به معنى اصطلاحى آن خواه به صورت نماز و روزه باشد، و یا نذر و قربانى، چه عبادت قلبى و زبانى و چه عبادت بدنى و مالى همه و همه مخصوص پروردگار منعم حقیقى و ولى نعمت‌ها است، و جز او براى هر کسى و موجود دیگرى انجام شود، شرک در عبادت محسوب می‌گردد. به آیات زیر اندک دقت نمائید:
﴿وَٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَلَا تُشۡرِكُواْ بِهِۦ شَيۡٔٗا﴾[النساء: ۳۶]
«تنها خدا را بپرستید، و هیچ کس و هیچ چیز را در عبادت و پرستش با او همتا و انباز قرار ندهید».
﴿فَمَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡيَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا يُشۡرِكۡ بِعِبَادَةِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا﴾[الکهف: ۱۱۰].
«پس هر کس که خواهان دیدار پروردگار خویش است، باید کار شایسته انجام دهد، و در پرستش کسى را با پروردگارش شریک قرار ندهد».
﴿وَلَا يَأۡمُرَكُمۡ أَن تَتَّخِذُواْ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ وَٱلنَّبِيِّۧنَ أَرۡبَابًاۗ أَيَأۡمُرُكُم بِٱلۡكُفۡرِ بَعۡدَ إِذۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ٨٠﴾[آل عمران: ۸۰].
«هرگز به شما دستور نمی‌دهد که فرشتگان و پیامبر آن را به خدائى بگیرید، مگر معقول است که شما را به کفر فرمان دهد بعد از آنکه مسلمان شدید؟».
از آیۀ اول و دوم بخوبى دانسته می‌شود که عبادت غیر خدا شرک است، و در آیۀ سوم می‌گوید:
- نه تنها بت‌ها- بلکه پیامبر آن و فرشتگان مقرب الهى نیز شایستۀ پرستش نیستند، پرستش مخصوص خدا است، و در جملۀ بعدى آن علاوه می‌کند: ﴿أَيَأۡمُرُكُم بِٱلۡكُفۡرِ بَعۡدَ إِذۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ﴾.
این تعبیر واضح می‌سازد که عبادت فرشتگان پیامبر آن، و دعوت به عبادت آن‌ها کفر شمرده می‌شود.
عبادت بخش‌هاى مختلفى دارد شامل سجده، رکوع، دعا، استعانت و استمداد جستن، بیم و امید غیبی، نذر، قربانى و... می‌باشد که تمام این امور مخصوص خدا است، و انجام‌دادن آن براى هر شخص و هرچیز دیگرى جز خدا شرک در عبادت است.