گفتگوهای عقلانی با شیعیان اثنی عشری منابع شیعه در میزان نقد علمی

٦- منصفان شیعه اعتراف دارند که اهل سنت در ضبط و حفظ روایات و بررسی و پالودن آن‌ها، بسیار زودتر از شیعه دست بکار شده‌‌اند.

* نورالدین موسوی عاملی می‌‌گوید: «کتب اهل سنت بر این دلالت دارد که آنان در ابتدای عصر تابعین، احادیث خود را برگزیدند و بر آن‌ها اعتماد کردند و آنچه را که در مورد صحتش شک و شبهه داشتند ساقط کردند».

منظور از زمان تابعین، اواخر قرن اول و دوم است، یعنی تقریباً هزار و سیصد سال قبل. این دلیل بر این است که خداوند دین را بوسیله اهل سنت حفظ کرده است.

* هاشم معروف حسنی در تأکید بر این واقعیت می‌‌گوید: «چیزی که نباید انکار کرد این است که محدثان اهل سنت از اواسط قرن پنجم- در قیاس با محدثان شیعه- آگاهی و هوشیاری بیشتری داشتند نسبت به خطراتی که حدیث شریف را فراگرفته بود».

این شهادت برخی از منصفان شیعه است که بیان می‌کنند اهل سنت روایات خود را حفظ کرده و شیعیان روایات خود را مهمل گذاشته‌‌اند.

این موضوع مؤید این است که منابع شیعه فاقد درجه وثاقت هستند و نمی‌توان در مورد دین و عقیده و شریعت به آن‌ها استدلال کرد.

پس آیا بعد از این شهادت‌های محققان شیعه، جایز است در تثبیت عقیده یا بیان حکمی که به وسیله آن می‌توان به خدا تقرب جست، به مثل این کتاب‌ها اعتماد کرد؟! کسی که دینش برایش اهمیت دارد دنبال منابع موثقی می‌‌گردد تا با روایات صحیح از رسول‌‌خدا ص، به عبادت خدای خود بپردازد و به کتاب‌های غیر معتمد توجه نمی‌کند.

کسانی که در جستجوی حق کوتاهی کرده‌‌اند و از پدران و اجداد پیروی نموده و زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح داده‌‌اند، باید در آخرت پاسخگو باشند. و الله المستعان