گفتگوهای عقلانی با شیعیان اثنی عشری منابع شیعه در میزان نقد علمی

سوم: تأکید علمای شیعه بر اینکه ائمه در زمان تقیه زیسته‌‌اند:

علمای شیعه دوازده امامی تأکید می‌کنند که ائمه در زمان تقیه زیسته‌‌اند.

* مازندرانی در شرحی بر یک روایت منسوب به جعفر که در آن جعفر از فاش کردن راز آنان نهی کرده و می‌گوید: «المذيع حديثنا كالجاحد له»[٣٦] «کسی که راز ما را فاش گرداند مانند کسی است که آن را انکار نماید» اظهار می‌دارد: بدان که جعفر( ÷) از جانب دشمنان دین بر جان مبارک خود و شیعیانش بیمناک بود و در مقابل این دشمنان با تقیه شدیدی رفتار می‌کرد. به همین دلیل از فاش کردن اخبار دال بر امامت خود و پدرانش نهی کرده است.[٣٧]

* مازندرانی در شرح حدیثی منسوب به جعفر که در آن جعفر از فاش کردن رازشان نهی می‌کند، در تعلیل آن می‌گوید: چون تقیه در زمان آنان بسیار شدید بود به شیعیان خود امر کردند که رازشان و امامتشان و احادیث و آن دسته از احکامشان را که مختص مذهبشان است مخفی نمایند[٣٨].

* خوئی می‌گوید: اصحاب ائمه‡ گرچه حسب فرمان ائمه نهایت تلاش و اهتمام خود را در مورد حدیث و حفظ آن از تباهی و نابودی کردند، لکن آنان در دوران تقیه بسر میبردند و نتوانستند احادیث را به صورت علنی منتشر سازند. پس چگونه این احادیث به حد تواتر یا چیزی نزدیک به آن رسیده است؟![٣٩]

[٣٦]- الکافی ٢/٣٧٠.

[٣٧]- شرح أصول الکافی ١٠/٣٣.

[٣٨]- شرح أصول الکافی ٩/١٢٧، این با ادعای شیعه مبنی بر اینکه جعفر صادق چهار هزار راوی داشته است، توافق ندارد، زیرا اگر این خبر صادق می‏بود، دیگر وی ظاهراً نیازی به تقیه نداشت. چگونه او چهار هزار راوی داشته است، حال آنکه مازندرانی می‏گوید: او در تقیه شدیدی به سر می‏برده است؟!

[٣٩]- معجم رجال الحدیث ١/٢٢.