گفتگوهای عقلانی با شیعیان اثنی عشری منابع شیعه در میزان نقد علمی

فهرست کتاب

٣- فقه

٣- فقه

فقه چکیده فهم و شناخت از خدا أ و رسول اوست.

این علم در نزد اهل سنت، یعنی مسافران کشتی رسول‌‌خدا ص به کمال و پختگی رسید.

این علم تکامل و پختگی می‌یافت حال آنکه ائمه شیعه نیز وجود داشتند. البته امام بودن آنان ادعای شیعه است، و ما آنان را از این ادعای اثنی‌عشری مبرا می‌دانیم.

چنان که قبلاً ذکر شد شاخوری می‌گوید: «فقهای اولیه بعد از وفات امام حسن عسکری در نیمه قرن سوم هجری، دریافتند که فقه سنی و مؤسسه دینی سنی، زمانی طولانی بر آن گذشته و تکوین یافته است، و در خلال این زمان گام‌هائی را برای بنیان گذاری آن برداشته است».

چنان که قبلاً ذکر شد، حیدر حب الله، محدث معاصر شیعه، بیان داشته که علامه حلی «در چارچوبی وسیع‌‌تر داخل تفکر سنی شد، و به شیوه‌‌ای متمایز علوم دینی اهل سنت را فراگرفت و حتی نزد برخی از علمای آنان شاگردی کرد».

پس چرا فقه و قاعده‌سازی برای آن از جانب ائمه وارد نشده تا شیعه اثنی عشری از فقه دیگران بی‌نیاز شود؟!

اگر اینان رهبران کشتی شیعه هستند چرا آنان را با فقهی بی‌نیاز نکرده‌‌اند که کشتی آنان را حفظ نماید؟!

چرا آنان را رها می‌کنند تا سوار کشتی دیگران شوند؟!

اگر چنان که شیعیان می‌گویند آنان رهبر می‌بودند، این موضوع را مهمل نمی‌گذاشتند!

پس چون این کار را کرده‌‌اند، این دلالت بر این امر دارد که کشتی شیعه ناخدائی از اهل بیت ندارد و ناخدای آن مجهول است، ناخداهائی که آنقدر علم ندارند که بتوانند با آن، کشتی را بی نیاز سازند.

به همین دلیل، کشتی اثنی‌عشری به فقه کشتی نبوت نیازمند شد تا از آن مواد لازم برای حرکت و استمرار را اخذ نماید و اگر چنین کاری انجام نمی‌شد، کشتی متوقف می‌شد. پس کشتی‌‌ای که کشتی شیعه از آن سوختگیری کرده است کشتی نجات می‌باشد. کشتی‌‌ای که عطا می‌کند و خود چیزی به وام نمی‌گیرد، مستحق صفت «کشتی نجات» می‌باشد.

پس کشتی شیعه منتسب به اهل بیت می‌باشد با این ادعا که امامت امتداد نبوت است. اگر این ائمه چنین می‌بودند کشتی را به صورت ناقص و نیازمند رها نمی‌کردند. پس آیا زمان کشف حقیقت فرا نرسیده است؟!