پاره‌ای از سخنان علمای شیعه در مورد تقیه:
١- محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی، معروف به صدوق، و مؤلف یکی از منابع اربعه شیعه، می‌گوید: «به اعتقاد ما تقیه واجب است و هر کس آن را ترک نماید مانند کسی است که نماز را ترک کرده باشد».[٣١]
٢- وی همچنین می‌گوید: «تقیه واجب است و تا وقتی که قائم قیام میکند برداشتن آن جایز نیست، و هر کس آن را ترک نماید از دین خدا و دین امامیه خارج شده است، و با خدا و رسول او و ائمه مخالفت ورزیده است. در مورد آیه: ﴿إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ﴾ [الحجرات: ١٣]. «بی‌گمان گرامی‌ترین شما در نزد خدا متقی‌ترین شما است» از صادق سوال شد و او گفت: بدین معنی است: آن کس از شما که بیشتر به تقیه عمل میکند[٣٢].
٣- از جعفر صادق روایت است که گفت: تقیه واجب است و ترک آن تا زمانی که قائم قیام میکند جایز نیست و هر کس آن را ترک نماید مشمول نهی خدا و رسول او و ائمه- درود خدا بر آنان باد- می‌شود[٣٣].
٤- حر عاملی می‌گوید: اخبار متواتر به صورت صریح بیانگر این هستند که تقیه تا زمان قیام قائم باقی خواهد بود[٣٤].
٥- خمینی می‌گوید: ترک تقیه از موبقاتی- چیزهائی که سبب هلاک میشوند- است که فرد را در قعر جهنم میاندازند و برابر با انکار نبوت و کفر به خدای بزرگ است[٣٥].
[٣١]- الاعتقادات فی دین الإمامیة ص:١٠٧.
[٣٢]- الاعتقادات، ص:١٠٨.
[٣٣]- انظر: البحار ٧٢/٤٢١، مستدرک الوسائل ١٢/٢٥٤، جامع أحادیث الشیعة ١٤/٥١٤.
[٣٤]- مرآة الأنوار، ص: ٣٣٧.
[٣٥]- المکاسب المحرمة ٢/١٦٢.