ائمه از دو حالت خارج نیستند:
یا اینکه آنان به این امامت که به آنان منسوب بوده است اعتقاد نداشته‌‌اند و در این صورت ظاهر آنان که اعلان می‌کردند همان چیزی بود که اعتقاد داشتند و با آن خدا را عبادت می‌کردند، یعنی همان عقیده اهل سنت و جماعت؛ که البته این مورد درست است، و ما اعتقاد داریم که آنان بر این عقیده بوده‌‌اند.
یا اینکه ائمه بوده‌‌اند و به تقیه عمل می‌کرده‌‌اند، زیرا آنان در تقیه شدید و ترسی زیاد به سر می‌برده‌‌اند و از هر فردی حتی در داخل خانههای خود حذر می‌کردند- ما این را قبول نداریم- و این همان چیزی است که شیعیان دوازده امامی در مورد امامان خود باور دارند.
بنابراین، ائمه روایاتی را که ده‌‌ها مجلد می‌شود کجا بیان کرده‌‌اند و کجا این را گفته‌‌اند حال آنکه در داخل خانههای خود می‌ترسیده‌‌اند؟!
این موضوع نیاز به تأمل و مراجعه عقلای طائفه دارد.