گفتگوهای عقلانی با شیعیان اثنی عشری منابع شیعه در میزان نقد علمی

نکته پایانی

در مطالب سابق نمونه‌‌هایی اندک از تقیه را دیدیم که شیعیان اظهار می‌‌دارند ائمه آن را بکار گرفته‌‌اند، زیرا این ائمه در خوف و هراس زندگی میکردند، بطوری که اگر یکی از آنان میخواست سخن بگوید قبل از آن چپ و راست خود را نگاه می‌‌کرد و حتی از ترس در داخل خانه خود و زمانی که غیر از خانواده‌‌اش کسی نزد او نبود موافق با اهل سنت اذان میگفت و حتی گاهی تقریباً برخی از آنان از شدت ترس مدعی جنون میشدند. این بدان معنی است که آنان نمی‌‌توانند به مردم حدیث بگویند و دین را به آنان بیاموزند. این مطالب همه حسب روایات شیعی است.

بدین ترتیب، روشن می‌شود که این روایات که منسوب به اهل بیت شده‌‌اند و منابع شیعه را پر کرده‌‌اند و حتی برخی از آنان بار یک شتر می‌شوند، از حیث صدور آن‌ها از جانب ائمه مشکوک هستند زیرا حسب روایات، ائمه در زمان تقیه شدیدی بسر برده‌‌اند و به این خاطر نمی‌توانسته‌‌اند به مردم حدیث بگویند.

پس آیا وقت آن نرسیده که عقلای شیعه در این بنای عقیدتی مبتنی بر این روایات مشتبه تجدید نظر نمایند و این روایات را که امت را دچار تفرقه کرده است و به دو دسته معارض هم تقسیم نموده است مورد بررسی قرار دهند؟