سوم- علمای دوازده امامی تأکید کرده‌‌اند که ائمه آنان در زمان تقیه زیسته‌‌اند، و در تقیه شدیدی به سر می‌بردند به طوری که آنان پیروان خود را از افشای رازهای آنان برحذر داشته بودند و نتوانستند احادیث خود را به صورت علنی انتشار دهند.
حال سؤال اینجاست که این روایات که به ائمه منسوب شده و به ده‌‌ها هزار مورد می‌رسد از کجا آمده‌‌اند حال آنکه ائمه بنا به اظهار روایات در هراس بوده‌‌اند و نمی‌توانستند احادیث را به صورت علنی بیان نمایند و حتی گاهی هنگام بیان حدیث، از خوف جاسوسان حکام امور خلاف حق را بیان می‌کردند؟! حتی- حسب روایات- گاهی داخل خانه‌‌های خود از شدت ترس و در عمل به تقیه، خلاف حق و صواب را می‌گفتند.
طوسی در مورد تثویب- یعنی جمله «الصلاة خیر من النوم» در اذان نماز صبح- دو خبر را ذکر کرده است که خبر دوم چنین است: از حسین بن سعید از فضاله از علاء از محمد بن مسلم از ابوجعفر ÷ روایت است که گفت: پدرم در خانه که اذان می‌گفت، جمله «الصلاة خیر من النوم» را بیان می‌کرد، و اگر این جمله تکرار شود اشکالی ندارد.
سپس طوسی بعد از ذکر این خبر و خبر دیگر برای ابطال سنی بودن ابوجعفر استدلال کرده و می‌گوید: این دو خبر شباهت زیادی به مضمون ذکر این الفاظ دارند، زیرا بیان این جمله حمل بر تقیه می‌شود، زیرا طائفه شیعه بر ترک عمل به این جمله اتفاق نظر دارند[٦٨].
اما تقیه کجاست وقتی امام در خانه خود این جمله را می‌گوید و در خانه کسی نزد او نیست؟!
[٦٨]- تهذیب الأحکام ٢/٦٣، الاستبصار : ١/٣٠٨.