امامت در پرتو نصوص

مذمت امام باقر و امام صادق برای مدعیان امامت از اهل بیت

از لابه‌لای همۀ آن‌چه که‌ در خصوص ادعای اهل بیت برای امامت، ذکر شد، امام باقر ناچار گشت که به‌ رد قول کسی بپردازد که به او می‌گفت: همواره در میان شما اهل بیت مردی دست به‌ شورش می‌زند و کشته می‌شود و مردمانی همراه او کشته می‌شوند. امام مدتی طولانی سرش را پایین آورد و سپس گفت: در میان آنها دروغگویان هستند[۴۶۳] .

و امام همواره مردم را منع می‌کرد از این‌که‌ قبل از خروج مهدی کسی همراه یکی از اهل بیت که مدعی امامت باشد، خارج شود[۴۶۴] .

و قبل از او پدرش کسانی از اهل بیت را مسخره می‌کرد که دست به‌ شورش زده‌ بودند و مدعی امامت بودند و می‌گفت: مثال هر یک از ما اهل بیت که پیش از مهدی خارج شوند به مانند بچه‌ گنجشکی است که پرواز کند و در طاقچه‌ای افتد و بچه‌ها با او بازی کنند[۴۶۵] .

سپس این قول را به گفتۀ خودش تأکید می‌کرد (چنان که در روایت مفضل بن عمر آمده) گفت: از ابوعبدالله در مورد آیه ذیل سؤال کردم: ﴿وَإِن مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ إِلَّا لَيُؤۡمِنَنَّ بِهِۦ قَبۡلَ مَوۡتِهِۦ﴾ «و كسی از اهل كتاب نیست مگر این كه پیش از مرگ خود (در آن دم كه در آستانه مرگ قرار می‌گیرد و ارتباط او با این جهان ضعیف و با جهان بعد از مرگ قوی می‌گردد و پرده‌ها تا اندازه‌ای از برابر چشمش كنار می‌رود و بسیاری از حقائق را می‌بیند) به عیسی ایمان می‌آورد».

گفت: این آیه بهطور ویژه‌ در مورد ما نازل شده، که هیچ مردی از فرزندان فاطمه نیستند که بمیرند و از دنیا خارج نمی‌شوند تا این‌که اقرار کند به امامت امام (یعنی قائم آل محمد. مترجم) چنان که فرزندان یعقوب اقرار کردند آنگاه که گفتند: ای یوسف! به خدا قسم خداوند تورا بر ما اختیار و انتخاب نموده است[۴۶۶] .

[۴۶۳] الاحتجاج: (۲۰۴)، البحار: (۴۶/۱۷۹). [۴۶۴] الروضة: (۳۱۰)، نورالثقلین: (۴/۴۶)، البحار: (۵۲/۳۰۴). [۴۶۵] البحار: (۵۲/۱۳۹)، غیبة النعمانی: (۱۹۹)، المناقب: (۴/۱۸۸). [۴۶۶] العیاشی: (۱/۳۱۰)، الصافی: (۱/۴۱۱، ۵۲۰)، البرهان: (۱/۴۲۶)، البحار: (۹/۱۹۵) (۱۲/۳۱۵) (/۴