خلاصه باب قبلی
خواننده محترم! بدون شک به این حقیقت آگاهی یافته‌اید که بزرگترین ارکان دین نزد شیعه (امامت) هیچ‌گونه سهم و نصیبی در قرآن کریم ندارد، لذا دلیل واضح‌تر و روشن‌تری بر بطلان این عقیده وجود ندارد از اینکه ما به یقینی می‌دانیم که خداوند ﻷهیچ‌گونه مسئله‌ای از مسائل مسلمانان را بدون بیان و روشنگری باقی نگذاشته است، حتی حکم قاعدگی ماهانۀ زنان را بیان فرموده است و می‌فرماید:
﴿وَيَسَۡٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡمَحِيضِۖ قُلۡ هُوَ أَذٗى﴾[البقرة: ۲۲۲] .
«از تو دربارۀ حیض می‌پرسند بگو که آن زیان و ضرر است».
و این مصداق قول خداوند ﻷکه می‌فرماید:
﴿وَنَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ تِبۡيَٰنٗا لِّكُلِّ شَيۡءٖ﴾[النحل: ۸۹] .
«و ما این کتاب را بر تو نازل کرده‌ایم که بیانگر همه چیز است».
آیا ضرر و زیان حیض نزد خداوند از ضرر و زیان مسلمانان به واسطه جنگ و خونریزی و فتنه و اختلاف در ده‌ها سال به سبب امامت شدیدتر و سخت‌تر است تا اینکه خداوند از بیان حکم آن غافل شود و بیان حکم حیض راارائه بدهد؟!.