(۵۰) باب: فرموده‌ی خدای متعال: ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ فَٱدۡعُوهُ بِهَاۖ وَذَرُواْ ٱلَّذِينَ يُلۡحِدُونَ فِيٓ أَسۡمَٰٓئِهِۦۚ سَيُجۡزَوۡنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٨٠﴾[الأعراف: ۱۸۰].
ابن ابی حاتم از ابن عباس درباره‌ی تفسیر آیه‌ی: ﴿يُلۡحِدُونَ فِيٓ أَسۡمَٰٓئِهِ﴾روایت کرده که می‌گوید: «در نام‌های خدا شرک می‌ورزند». از ابن عباس روایت شده که می‌گوید: «بت پرستان، نام «لات» را از إله و «عزی» را از عزیز گرفتند و بر بت‌ها نهادند». از اعمش نقل شده که می‌گویند: «مشرکان نام هایی را در میان نام های خدا داخل می‌کردند که جزو نام های خدا نیست».
در این باب چند موضوع مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرند:
اول- اثبات اسماء و صفات خدا.
دوم- اینکه اسماء و صفات خدا، زیباترین و نیکوترین نام‌ها و صفات‌اند.
سوم- دستور به دعا کردن به وسیله‌ی این نام‌ها.
چهارم- رها کردن جاهلان ملحدی که در نام‌های خدا کژ اندیشی می‌کنند و شرک می‌ورزند.
پنجم- تفسیر إلحاد که در آیه‌ی فوق وارد شده است.
ششم- تهدید کسانی که ملحد شده و کژاندیشی نموده‌اند.