تیسیر العزیز الحمید شرح کتاب التوحید

باب: (۳۳)فرموده‏ی خدای متعال: ﴿أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ فَلَا يَأۡمَنُ مَكۡرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ٩٩﴾[الأعراف: ۹۹].

«آیا از عذاب الهی در امانند؟ تنها زیان‌کاران از عذاب الهی (غافلند و) احساس امنیت می‌کنند».

خدای متعال در آیه‌ی دیگری می‌فرماید: ﴿وَمَن يَقۡنَطُ مِن رَّحۡمَةِ رَبِّهِۦٓ إِلَّا ٱلضَّآلُّونَ﴾[الحجر: ۵۶]. «‌چه کسی است که از رحمت پروردگارش مأیوس شود، مگر گمراهان (بی‌خبر از قدرت و عظمت خدا؟!)».

از ابن عباس روایت است که از رسول الله جدرباره‌ی گناهان کبیره سؤال شد، آن حضرتجفرمودند: «شرک به خدا، ناامیدی از رحمت خدا و نترسیدن از عذاب و خشم خدا».

از ابن مسعودسروایت است که گوید: «بزرگترین گناهان کبیره، شرک به خدا، نترسیدن از عذاب و خشم خدا و نا امیدی از رحمت و مهربانی خدا می‌باشد». [روایت عبدالرزاق].