مطالب عمده‌ی این فصل:
۱. شناخت مراتب مردم در توحید.
۲. محقق نمودن توحید چگونه است؟
۳. خداوند ابراهیم را ستوده زیرا از زمره‌ی مشرکین نبوده است.
۴. خداوند بزرگان و اولیاء را به خاطر سلامت از شرک می‌ستاید.
۵. ترک افسون و داغ نکردن از محقق نمودن توحید است.
۶. آن‌چه جامع همه‌ی این خصلت‌هاست توکل است.
۷. وسعت علم و دانش صحابه ثابت می‌گردد و نشان دهنده‌ی این امر است که آنها بدون عمل به این مقام نرسیده‌اند.
۸. همچنین معلوم می‌شود که صحابه در امور خیر علاقه و اشتیاق زیادی داشتند.
۹. فضیلت این امت در کیفیت و کمیت.
۱۰. فضیلت اصحاب موسی.
۱۱. عرضه شدن امت‌ها بر پیامبر ج.
۱۲. هر امتی در میدان حشر با پیامبرشان همراه خواهند بود.
۱۳. تعداد کسانی که دعوت پیامبران را پذیرفته‌اند اندک است.
۱۴. پیامبری که هیچ کس دعوت او را نپذیرفته تنها در میدان حشر حاضر می‌شود.
۱۵. فایده‌ی این مطلب که نباید فریب کثرت را خورد و نباید به تعداد اندک بی‌علاقه بود.
۱۶. برای چشم زخم و تب، وِرد (رقیه) جایز است.
۱۷. عمق دانش سلف ثابت می‌گردد که سعید بن جبیر گفت: هر کسی آن‌چه را بشنود به آن عمل کند خوب کرده است پس معلوم می‌شود که حدیث اول با حدیث دوّم تضادی ندارد.
۱۸. سلف صالح از این‌که انسان به ناحق مورد ستایش قرار بگیرد به دور بودند.
۱۹. فرموده‌ی پیامبر که «تو از آنها هستی» از نشانه‌های نبوّت است.
۲۰. فضیلت عکاشه.
۲۱. پیامبر از کلماتی استفاده کرد که صریح نبودند.
۲۲. اخلاق نیکوی پیامبرج.