ابوریه محدثین را مسخره می‌کند و آنها را نادان می‌داند.
از صفحه‌ی ۷۵-۷۹ به طعن و حمله به احادیث و تقدیم و تأخیر و کم و کاست و روایت بعضی از احادیث و اختصار به روشی مسخره‌آمیز و مرتب کردن اقوال محدثین برای سهل‌انگار قلمداد کردن آنها می‌پردازد و بعد از آن با عنوان درشت می‌گوید: «سهل‌انگاری محدثین در روایت احادیث فضائل و مضرات آن».
با این روش خواننده‌ای را که آگاهی ندارد به این وهم می‌اندازد که روش همه بزرگان حدیث اینگونه بوده است، ولی واقعیت خلاف این است و بزرگانی چون بخاری و مسلم و ابن خزیمه در ذکر احادیث فضائل بسیار دقت می‌کردند و تنها احادیث صحیح را در کتاب‌های خود روایت کرده‌اند، از سویی دیگر محدثین در مورد فضائل اعمال هم با شرایطی که در کتا‌‌بها توضیح داده شد روایت می‌کنند، ولی مانند نویسنده، بدون فکر حرف زدن مخالف امانت علمی است و خیانت محسوب می‌گردد و بیشتر به دروغ و تدلیس می‌ماند تا به توضیح و تنویر مسائل.
برای روشن شدن مسائل و مطالب گذشته کافی است به کتاب‌های اصول حدیث مانند: «توجيه النظر» جزائری که تازه‌ترین و مهم‌ترین کتاب‌های علم حدیث است مراجعه شود تا خیانت‌ها و حمله کردن او به عالمان مشخص گردد.