ایجاد شک و تردید در عدالت صحابه
در صفحه ۱۹۶-۱۹۷ گمان‌های گذشته‌اش را تکرار می‌کند، باری کلام علماء که می‌گویند: «همه اصحاب عادل هستند» را به باد تمسخر می‌گیرد، حتی در این راستا به چرند و پرندها پرداخته و چیزهایی را از قول آنها می‌گوید که نگفته‌اند؛ تا آنجا می‌گوید: «سخن علمای کلام -صاحبان عقل صریح- در این زمینه مرا به شگفت می‌اندازد، یقینا این کلمات حکیمانه از آنها بدست ما رسیده است». سپس کلام امام ابن قتیبه در کتاب «تاویل مختلف الحدیث» را از نظام معتزلی وامثال او نقل می‌کند، قبلاً به این خیانت اشاره کردیم، و این کلام تکراری وزننده است. مثل این که نویسنده فکر می‌کند، که علمای کلام فقط نظام و امثال او هستند، و این یک نوع تدلیس و التباسی برای خواننده ایجاد می‌کند، که این رأی، رای همه اهل کلام است.
زیرا او وقتی لفظ علماء کلام را به به صورت اطلاق بکار می‌برد، این گونه فهمیده می‌شود که منظور از علماء کلام، علمای بزرگ و مشهوری همچون ابوالحسن اشعری و ابو منصور ماتریدی و باقلانی و رازی و امثال آنها هستند، نه نظام و متعصبین معتزله.